2017-06-27
Onze landgenoten van Magnacult genieten nog niet heel veel bekendheid binnen het metalen wereldje. Misschien is het lage releasetempo daar debet aan, want Infinitum is pas het derde album van de vijf heren die in 2007 hun debuutalbum Synoré uitbrachten. In 2012 volgde Insua EnVenom en nu dus de derde boreling. Qua stijl is de band niet heel veel veranderd sinds haar debuut, maar er zit wel wat meer afwisseling in de moderne groovende mix van deathmetal, thrashmetal en metalcore. Hoewel de composities niet direct echte oorwurmen lijken te zijn slaat het geluid op Infinitum je meteen keihard in je gezicht, zodat je je door een sneltrein gegrepen voelt. Daar houden we van. Brute riffs, een prominent grommende bas en afwisselend drumwerk krijgen gezelschap van bikkelharde extreme vocalen die tussen krijsen en diepe grunts liggen. Na enige tijd beginnen echter ook de composities steeds meer te landen zodat je uiteindelijk ongemerkt verslaafd bent geraakt. Wat een gemene sluipmoordenaars die heren van Magnacult.
Omdat Magnacult soms wat rustpunten en subtiele melodielijntjes inbouwt (zoals in prachtige songs als ‘Scars’ en ‘Liberate’) op het moment dat het album daar om vraagt valt de dynamiek extra op. Daarom ook is het fijn dat ergens halverwege de plaat ‘Holy-Um’ staat geparkeerd. Dit nummer bevat mooie gastzang van zangeres ‘Theresa Smith’ en een aantal fraaie akoestische passages. Nog meer gastzang van een zangeres (Alma Alizadeh) horen we in het openingsnummer ‘Righteous Murder’ maar dit is meer van het extreme soort. Over zang gesproken, de grunts en screams van Seb zijn luid en duidelijk. Hij kan er wat van. Dit is vooral mooi te horen in het lomp groovende titelnummer waarop Seb werkelijk alle registers opentrekt. Hij doet hier wel wat aan Peter Tägtgren (Hypocrisy) denken. Wat een Goddelijke herrie! Na drie minuten gefröbel met de titel ‘8’ volgen nog twee songs waarvan vooral het afsluiter ‘Trash’ (zonder ‘h’) door de tegendraadsheid opvalt.
Infinty is het lekkerste album van Magnacult tot nu toe. Een heerlijk brute en lomp groovende, bijzonder indrukwekkende, soms behoorlijk melodieuze en vooral subtiele groeiplaat die je stevig in haar greep houdt. Hiermee zou Magnacult wat meer bekendheid moeten kunnen verwerven. Hard afspelen in het nadrukkelijke advies!
The World Of Dust - Golden MoonStefan Breuer is enigszins bekend van I Am Oak, maar de man heeft meer in...
Bugge Wesseltoft - Somewhere In Between ‘Somewhere In Between’ is niet alleen de titel van het openingsnummer van het...