Wanneer je de cd start houd je je hart vast; ‘School Carlotti’ klinkt namelijk alsof je speakers het ineens aan het begeven zijn. Gelukkig gaat het daarna wel beter met het geluid, al is voor deze muziek natuurlijk wel de term lo-fi uitgevonden. Tussen de twintig kunststukjes of collages moet u zelf de krenten uit de pap pikken, want door de vele korte ‘songs’ klinkt het allemaal nogal fragmentarisch, maar er zijn wel degelijk mooie liedjes te vinden die duidelijk maken dat Breuer een creatief persoon is.
Te midden van alle korte, en minder korte, psychedelische stukjes (al dan niet instrumentaal) zijn het vooral de echte liedjes die beklijven, zoals een verwrongen en wat vals klinkend liedje met toegevoegde kinderzang (‘Overture’). Op ‘Tribal Memories’ horen we dochter van Breuer, dit tijdens het opnemen van het liedje genoeglijk mee brabbelt. Sommige slowcore stukjes zoals ‘Endless Dreams’ en, ‘Peach’ hebben ook wel hun charme, net zoals het bezwerende ‘Balloons’ (alleen de stem van Breuer op ouderwets klinkende synths). Het met rauw gitaarwerk opgesierde ‘Museums Of Death’ en de afsluiter ‘Blue Diamonds’, dat een vrij normaal rocknummer is zijn de mooiste momenten op dit kunstzinnige plaatje.
Breuer is iemand die in dit hap-slik-weg muzieklandschap nog zijn nek durft uit te steken en dat is meer dan te prijzen, ondanks dat aan de kwaliteit van Golden Moon best wel wat mankeert. Het album is een soort modern geluidsschilderij. Je moet er van houden, zoals met alle kunst; het pakt je of het doet je helemaal niets.
Big Time Bossmen - Working On A PlanNaast de (inter)nationaal bekende uitgestrekte boom- en rozenkwekerijen heeft...
Magnacult - Infinitum Onze landgenoten van Magnacult genieten nog niet heel veel bekendheid...