Zoals zijn vriendenlijst doet vermoeden is het nieuwe album Golden Boy geen klassieke bluesplaat. De muzikant houdt continu het midden tussen Americana en akoestische blues. Begeleid door subtiele ritmes bezingt Watermelon Slim het leven. Zijn stem is in de loop der jaren hevig versleten. Dit hoor je bijvoorbeeld tijdens ‘Winners of Us All’. Hij wordt begeleid door een jazzritme op drums, soulvolle piano en een kalme saxofoon. Zodra hij een verhaal vertelt zie je hem al zittend op een schommelstoel zitten. Het voelt als een zwaar stemmend Sinatra nummer.
Enkele uitstapjes zijn hoogst opmerkelijk. ‘Barrett’s Privateers’ is een Iers nummer. Samen met enkele andere zangers neemt Watermelon Slim het voortouw voor een nummer dat zo in het repertoire van een gemiddeld zeemanskoor past. Echte blues hoor je gelukkig ook. ‘Dark Genius’ is zo’n nummer. De zware stem past perfect bij het ietwat dreigende bluesritme. Een ijzersterke gitaarsolo ontbreekt niet. De dreigende sfeer maakt het dat Watermelon Slim klinkt als een Nick Cave interpretatie van de blues. Hier had je graag meer van gehoord.
Golden Boy is een afwisselend album geworden. Enkele nummers vallen helaas dusdanig uit de toon dat de plaat als geheel niet veel indruk achter laat. Slim weet daarnaast niet altijd de hoge noten te halen. Dat je op je deze leeftijd nog steeds open staat voor het experiment valt alleen te prijzen. Watermelon Slim probeert de Ierse folk en jazz in de stijl van Frank Sinatra, maar is op zijn best wanneer de Americana de blues ontmoet.
Vampire - With Primeval ForceDe reden om Vampire op te richten is volgens de band zelf niet omdat het zo...
Big Time Bossmen - Working On A Plan Naast de (inter)nationaal bekende uitgestrekte boom- en rozenkwekerijen heeft...