2017-06-28
Tweemansformaties die rocken zijn hip. Geef ze eens ongelijk: je hoeft maar met één ander persoon rekening te houden, je hoeft de winst maar met één ander persoon te delen en je hebt altijd 50% inbreng in de muzikale richting. Plus: je bent er zeker van dat je instrument gehoord wordt. In het geval van het Nijmeegse L’Homme Armé al helemaal. Niet alleen zijn ze “slechts” met z’n tweeën, ook hebben ze besloten om de zang achterwege te laten. Dit instrumentale rockduo komt met zijn eerste album genaamd Die Jetztzeit op de proppen. Inderdaad, het is een Nederlandse formatie met een Franse bandnaam (de gewapende man), dat een album uitbrengt onder een Duitse titel (de tegenwoordige tijd). De muzikanten zelf hebben zich de personages aangenomen van Dr. Fill en de Jazzführer, waarbij het niet te raden laat wie wat bespeelt. Hoewel ieder nummer verstoken van zang is, kent iedere track wel een stuk tekst in de cd-booklet, die de emotie van de track weerspiegelt en het verhaal van de gewapende man vertelt. Net als een klassiek stuk uit de Renaissance, waar de band naar vernoemd is, zijn de muzikanten goed muzikaal bewapend en zijn ze bedreven in het schrijven van langere composities.
Composities die voor het merendeel bestaan uit gitaar en drum. Als grote invloeden worden Metallica, Deep Purple en Queens Of The Stone Age genoemd. Vooral een nummer als ‘Antika Tharsis’ klinkt als iets wat van Metallica’s Death Magnetic had kunnen komen. In de negatieve zin welteverstaan, omdat het klinkt alsof er willekeurig riffs aan elkaar geplakt zijn die weinig verband met elkaar houden. Vooral het eerste kwartier van de plaat heeft hier last van. Daarnaast klinkt het drumstel ook wat dof en slordig, waardoor het geheel toch nog niet helemaal tot leven komt.
Vierde track ‘Heer Van Wind En Regen’ daarentegen brengt even rust in de tent met akoestisch gitaarspel en trompet, en vanaf dit moment krijgt het album ook meer emotie. ‘Debacle’ kent in eerste instantie een dikke stomp die op een bluesplaat niet zou misstaan, waarna al gauw het tempo opgevoerd wordt naar een andere riff. Hier vindt meer opbouw en natuurlijke overgang plaats en zelfs een melodieuze leidraad. De willekeurigheid slaat weer om zich heen op een track als ‘Kwakzalver’. Als hier de gitaarpartijen wat steviger worden, dan ligt die Metallica-invloed er heel dik bovenop. Zo doet ‘Horus’ in de verte denken aan ‘Orion’, en kennen veel riffs een gelijkenis met ‘Seek And Destroy’. Afsluiter ‘Und Lachend Ziehen Sie Weiter’ is dan wat meer bluesy, op een speelse wijze.
Kortom, L’Homme Armé is een sterk cultureel, internationaal, linguïstisch onderlegd duo, dat met hun debuutalbum Die Jetztzeit helaas iets te veel kanten opspringt en bij vlagen té willekeurig overkomt. Zelfs jazz kent overgangen die soepeler zijn dan het merendeel van de nummers op deze plaat. Zonder het albumconcept kennen de nummers geen rode draad, wel een duidelijke eigen sound, en dat is toch wel essentieel voor een dergelijke minimale muzikale stijl.
Joia - Living It NowHet gaat de Rotterdamse Joia voor de wind. Na haar succesvolle studie aan...
Girlpool - Powerplant In de wereld van de duo’s telt Girlpool niet meer mee. Na in 2015 succes te...