2017-08-04
Het laatste wapenfeit van het Ierse Bell X1 is inmiddels alweer vier jaar geleden. Met Chop Chop wist het trio voor de derde maal op rij de koppositie van de Ierse albumchart te behalen. Een knappe prestatie, maar tegelijkertijd een bevestiging van het beeld dat de band maar niet doorbreekt buiten Ierland. Terwijl alle benodigde ingrediënten aanwezig zijn. Zanger Paul Noonan beschikt over een prettig stemgeluid, het drietal kan uit de voeten met elektronische popsongs en is daarnaast in staat om schitterende ballads af te leveren.Verwacht op ARMS geen verrassingen. Wederom schommelt de richting van het trio tussen ballads en de elektronische dromerige popsongs. Misschien is dat ook wel meteen het probleem. Het blijft voelen alsof er op twee gedachten wordt gehinkt. Zo kan ondergetekende genieten van de klassiekers ‘Eve The Apple Of My Eye’, ‘Bad Skin Day’, en de aanstekelijke pop van de hit ‘Flame’, terwijl de band minder weet te overtuigen bij de meer uptempo songs van de band. En zo heeft iedereen die de band een beetje kent wel zijn voorkeur.
Hoewel de twee gezichten van de band zijn weer duidelijk aanwezig zijn valt op dat ze meer samensmelten. De typische singer-songwritersongs zijn wat electronischer gaan klinken en de meer machinale songs doen wat organischer aan. Al slaat de schrik om de oren bij het horen van opener ‘Fail Again Fail Better’. Er klinkt veel onrust door het gesamplede intro, de opvolgende drumbeat neemt de onrust niet weg. Net terwijl je bij het refrein denkt dat de track zijn koers heeft gevonden, schiet het outro er nog onrustiger in dan de track begon. Gelukkig duurt deze opening slechts iets meer dan twee minuten.
De opener is geen voorteken voor de rest van het album, al kom je hier en daar nog wel eens een vreemde keuze tegen, zoals bijvoorbeeld de vreemd gemixte saxofoonsolo op het verder prettige ‘Bring Me A Fire King’. Single ‘The Upswing’ is weer typisch zo`n ballad die volledig in het straatje van ondergetekende past. Verrassend? Nee, maar wel een schitterend liedje. Ook ‘Take Your Sweet Home’ kent het vertrouwde kabbelende, maar fraaie melancholische karakter. Het is met ruim zeven minuten speeltijd de breedst uitgesponnen track van het album. Vervolgens wordt het tempo iets opgeschroefd met ‘Sons And Daughters’ en het wat meer buiten de lijntjes kleurende ‘Out Of Love’. Waarbij vooral die laatste, net als ‘Fake Memory’ met meer synthesizerklanken voor de broodnodige afwisseling zorgt. ‘The Coalface’ sluit ARMS overtuigender af dan dat het werd geopend, het bewijst nog eens dat Bell X1 zeer bekwaam is in het maken van mooie melancholische popliedjes.
Met ARMS zal Bell X1 weer geen potten gaan breken. Het album is warm, melancholisch en tussen al de onrust in de huidige tijd door een baken van rust, maar het ontbreekt aan echte uitschieters om nu eens echt voor een grote doorbraak te zorgen. Misschien is die doorbraak simpelweg niet weggelegd voor Bell X1, de mooie liedjes ten spijt.
Gert van Veen - Celebrate Life - Het Verhaal Van ID&TDertien jaar na Het verhaal Van ID&T: Deel 1 is er nu het 750-pagina’s...
Money & The Man - Riddles Een dikke plak vinyl ploft hier op de deurmat, heel goed verpakt uiteraard....