Di-rect - Di-Rect Recensie op Podiuminfo

2007-03-14 Op een flinke golf van publiciteit is onlangs de nieuwe, titeloze plaat van Di-Rect op de markt gekomen. Naast de gebruikelijke promotie-interviews doken daar ineens de verhalen op over ernstige meningsverschillen en het bijna einde van de band. Welhaast te toevallig. Aan de andere kant, de heren zijn inmiddels ook geen achttien meer.

Een van de belangrijkste redenen dat Di-Rect uitgegroeid is tot één van de beste en populairste rockbands van Nederland was en is hun uitstekende instrumentbeheersing. Vooral live een genot om te zien. Altijd energiek, maar nagenoeg nooit een noot missen. Het zorgde er daarentegen ook voor dat het publiek de live-shows op den duur beter kon waarderen dan de cd’s van band. Deze kritiek heeft de band ter harte genomen voor de opnames van deze cd die naar eigen zeggen veel meer dan voorheen live in de studio is opgenomen.

Bij het horen van het eerste nummer, ‘A Whole New Era’ bekruipt me het gevoel dat ik een cd van Blink-182 toegestuurd heb gekregen. Het is echter wel degelijk Di-Rect. Niet bepaald een origineel begin van deze cd. ‘Bring Down Tomorrow’ had niet misstaan als openingstrack, of als eerste single wellicht. Het is namelijk nog steeds een klein raadsel dat de band gekozen heeft voor ‘A Good Thing’, hoe lekker het nummer ook weg luistert.

Het eerste nummer dat echt op valt is geen high-energy rocknummer zoals we die kennen van Di-Rect, maar de rockballad ‘Lucky’. Tot zover zit er dus nog niet echt veel pit in de nummers, hoe goed deze over het algemeen ook zijn. ‘I Just Can’t Stand’ brengt daar echter verandering in. Lekker up-tempo rockt de band erop los. Deze pret is echter maar van korte duur want ‘Someday’ is weer het vertrouwde mid-tempo werk. Maar aan de andere kant, er is wederom bijzonder weinig op aan te merken.

Het ietwat gezapige tempo biedt wederom een rustig nummer de kans om op te vallen, ditmaal is het nummer in kwestie ‘It Feels’. Het is tegelijkertijd ook het laatste hoogtepunt op de cd omdat ‘Don’t Look Back’ niet echt kan boeien. Na enige minuten volgt tot slot een klein akoestisch nummer van gitarist Spike, het sobere ‘All of her Dreams’.

Al met al een begrijpelijk streven om een meer volwassen geluid neer te willen zetten. En eerlijk is eerlijk, de cd klinkt ook een stuk eerlijker (om maar eens een term te lenen van de band zelf) en live ingespeeld. Maar of het nu werklijk nodig was om de cd zo degelijk te laten klinken zal de tijd moeten uitwijzen. Het is te hopen dat de band niet verwordt tot de Opel van de rockmuziek; degelijk maar saai.

Recensent:Nick Augusteijn Artiest:Di-rect Label:EMI Music