Titel- en openingstrack ‘Witness’ is een voorspelbare opener waarbij de aanzwellende beat naar een climax toewerkt. Het meezinggehalte zit er meteen goed in. De o-o-o’s en hey hey hey’s vliegen je om de horen. Op zich is daar niks mis mee, maar als je je verder in de teksten van Perry gaat verdiepen vraag je je af waar de artieste haar inspiratie vandaan haalt. Enerzijds interessant om deze (onbedoeld) gekke lyrics te ontleden, maar ze komen vooral een tikkeltje lachwekkend over.
Op bepaalde nummers werk de mafheid van de teksten dan weer in Perry’s voordeel. Zoals op ‘Bon Appétit’, waarop ze samen met Migos – inderdaad – over eten zingt, of gaat het over iets anders? De dubbelzinnigheid is hier oprecht grappig en levert een heerlijke guilty pleasure op, waar je ongegeneerd op los kunt gaan. Deze momentjes zijn helaas sporadisch op de rest van de plaat. Met een speelduur van bijna een uur had de zangeres gerust een aantal nummers mogen schrappen en iets te vaak klampt Perry vast aan de auto-tune. De zeldzame momentjes waarop Perry’s muziek wel goed uitpakt, blijken dan weer prima popliedjes (al dan niet met een vreemd randje) op te leveren, zoals het eerdergenoemde ‘Bon Appétit’ en het EDM-geïnspireerde ‘Swish Swish’ (met gastbijdrage van Nicki Minaj en een sample van Fatboy Slim, die op zijn beurt weer Roland Clark sampelde). Ook ‘Chained Do The Rythm’ doet precies wat je wil.
Als tekstschrijver en zangeres weet Katy Perry zich op haar vierde album nog steeds niet echt te bewijzen. Met de hapklare en dansbare pop weet ze wel een aantal prima momenten te creëren. Het levert geen meesterwerk op, maar Witness zal het ongetwijfeld goed doen in de hitlijsten.
Foster the People - Sacred Hearts ClubVraag binnen je vriendengroep of de naam Foster the People ze iets zegt,...
The Isley Brothers & Santana - Power Of Peace Het is een interessante combinatie; meestergitarist Carlos Santana samen...