Foster the People - Sacred Hearts Club Recensie op Podiuminfo

2017-10-11 Vraag binnen je vriendengroep of de naam Foster the People ze iets zegt, dan krijg je waarschijnlijk een ‘nee’ te horen. Laat ze vervolgens het bekende ‘Pumped Up Kicks’ horen en iedereen zingt en, vooral, fluit mee. De mannen scoorden een giga hit met het nummer, niettemin door het gebruik van het nummer in een wereldwijd bekend voetbalspelletje voor de spelcomputer. Gelukkig binnen de indiepop wereld werd de band bekender dan alleen die hit en werd het debuutalbum Torches een instant indiepop classic. Aanstekelijke songs, de aparte stem van zanger Mark Foster, lekker doordreunende beats en een prima live performance brachten de mannen op grote festivalweides. Zes jaar na het debuutalbum verandert de band met dit derde album Sacred Hearts Club ietwat van muzikale koers, maar levert het qua kwaliteit nauwelijks in.

Mark Foster is een betrokken zanger en maakt zich om een hoop dingen zorgen. Wereldproblematiek, die hij naar eigen zeggen meenam in de studio. Het tegendeel bewijzen van het grauwe beeld dat heden ten dage geschetst wordt in de media, werd het doel van de frontman met deze derde plaat. Waar hij bij de Amerikaanse verkiezingen mensen probeerde te overtuigen om niet op Trump te stemmen, besefte hij na de verkiezingen dat het juist beter zou zijn om mensen samen te brengen. Of dat nu echt hoorbaar is met dit twaalftal nieuwe songs valt te betwijfelen. Het is vooral de sound die opvalt. Wat harder, wat minder catchy maar wel weer heel erg Foster the People.

De band maakte al veel gebruik van elektronische beats en soundeffecten, maar gaat met dit album met regelmaat de kant op van electropunk. ”Grijze gebieden tussen genres raken” zoals zijzelf zeggen. Iets wat op een aangename manier lukt. Al heeft dit album meerdere luisterbeurten nodig. Het is wennen, er kan minder worden meegezongen en het is zeker minder aanstekelijk. Hier en daar hoor je iets terug wat lijkt op het debuutalbum, zoals ‘Sit Next To Me’ en ‘I Love My Friends’. Toch is het niet direct een gemis, dat vrolijke geluid. De mainstream muziek verplaatst zich al langere tijd richting méér (elektronische)beats. Foster the People gaat hier op eigen wijze mee om en blijft herkenbaar. Uiteraard ook door het stemgeluid van zanger Foster.

Niet alleen op plaat maar ook live is en blijft de band ongekend muzikaal. Dat bleek eerder dit jaar toen de band na lange tijd weer in Nederland optrad. Dit album draagt daar zeker aan bij. Nummers als ‘Pay The Man’, ‘Doing It For The Money’ en ‘Loyal Like Sid & Nancy’ zijn niets van wat je kent van de band en vallen dan ook het meeste op. Sterke songs op plaat, live blazen ze je weg. Het album zal niet de boeken ingaan als een klassieker, maar met zekerheid kan gezegd worden dat deze verbreding en vernieuwing van de sound meer dan een geslaagde poging is.

Recensent:Stijn Baarendse Artiest:Foster the People Label:Sony Music