Bløf - AAN Recensie op Podiuminfo

2017-08-16 Ondanks de zure zweem rondom Bløf heeft de band in 25 jaar zijn plaats in de Nederlandse popgeschiedenis dik verdiend. Busladingen hits en prijzen, met AAN het twaalfde studioalbum en een eigen festival dat elk jaar groter wordt. Bløf wist, los van Umoja, sinds de oprichting vele samenwerkingen te realiseren. Anton Corbijn, JB Meijers, Counting Crows, Ilse DeLange, Nielson, Sarah Bettens, Sabrina Starke en nu ook Typhoon en Anneke van Giersbergen.

Met In Het Midden Van Alles zag Bløf dat het loslaten van de productie (aan JB Meijers) een moeilijke stap was, maar het leverde ook het inzicht op waar veel bands een voorbeeld aan kunnen nemen, namelijk dat je voorkomt tien keer hetzelfde album te maken. “Loslaten” werd zodoende het thema van AAN. Voor de muziek en de teksten heeft Bløf nog altijd de belangrijkste vinger in de pap, maar de producers maken ditmaal het verschil. Dat Ferdy van der Singel (Knalland) en Dries Bijlsma (vaste muzikant/producer van Typhoon) van een jongere generatie zijn, maakt het geluid fris. We horen vleugjes electro (bijna triphop) op opener ‘Zachtjes Zingen’, terwijl we duidelijk de hiphophand van Bijlsma (en Typhoon) horen op ‘Wereld Van Verschil’. Het mooie ´Bewaar Me´ is dan weer jazzy.

Toch blijft Bløf herkenbaar. Welke stijl dan ook, het typische geluid is gebleven. Daar heeft natuurlijk het stemgeluid van Pascal Jakobsen een grote rol in. Een goed voorbeeld hiervan is ‘Lang Uit Vallen’ dat verrassend klinkt als een samenwerking tussen Bløf en Radiohead. Het krachtige ‘Ego’ klinkt daar tegenover weer als vanouds. Detail daarbij is dat de inspiratie voortkwam uit de onderlinge strijd tijdens het maakproces. Je hoort dit terug in de rauwe schreeuw van Jakobsen, de tekst van Peter Slager en het akkoordenschema. ‘Controle’ is hier het opgewekter broertje van.

De medewerking van Anneke van Giersbergen lijkt op het dromerige ´Hierheen´ en ‘Een Wens Blijft Maar Een Wens’ nogal beperkt, maar dat wordt op ´Porselein´ goedgemaakt. Op de fraaie ballade toont de rockzangeres zich een van de meest veelzijdige zangeressen van Nederland. Keerzijde is dat de karakteristieke zang van drummer Norman Bonink naar de achtergrond is verdwenen. De grootste winst zit hem in de gelaagdheid die de producers niet alleen op ‘Porselein’, maar op het gehele album hebben aangebracht, vooral in de vorm van beats, blazers- en strijkersarrangementen. Het absolute hoogtepunt, ‘Als Je Weggaat (Voor T.)’, opgedragen aan vriend Thé Lau, is hier een goed voorbeeld van. Geen gekunstelde teksten, oprechte emotie, een kippenvelmoment.

Je kunt problemen hebben met de teksten, moeite hebben met de types in Bløf, maar je moet de heren nageven dat ze niet “bedrijfsblind” zijn geworden. Van de wat makkelijke nederpop op de eerste platen, de zware emoties op Blauwe Ruis tot het meesterwerk Umoja, de band blijft de eigen koers varen. Dat het daarbij in staat is om hun muziek uit handen te geven, en daarmee over de eigen ego`s heen te stappen, is bewonderenswaardig. Het levert het meest frisse en gevarieerde album op sinds Umoja.

Recensent:Ruud de Zwart Artiest:Bløf Label:Sony Music