De band laat pittige rock, dansbaarheid en prima liedjes mooi samenvloeien tot een erg goed album. Tien liedjes in minder dan veertig minuten en allemaal raak. Ongetwijfeld zullen azijnpissers de band afdoen als niet ter zake doende commerciële bullshit, maar dat zou zeer onterecht zijn en dan zou er voorbij worden gegaan aan de kracht van dit album.
De grootste troef van de band is zangeres Julie Rodesch die met haar heldere stem ergens het midden houdt tussen Charlotte Wessels (Delain) en Shirley Manson (Garbage). Daarbij kunnen we de muziek van de band ook wel enigszins als een kruising van die twee bands beschouwen, want behalve lekkere vlotte rock vinden we soms ook wel wat dansinvloeden (’10 Weeks Of Summer’) en zo hier en daar wat meer doordachte elektronica.
In het wat meer balladachtige werk (‘If I Stay’ en afsluiter ‘Hope’) heeft Rodesch een emotionele Kim Wilde-achtige snik. Songs ook die een echt jaren tachtig gevoel oproepen. Maar ook van aanstekelijke songs als ‘Life On Standby’, ‘Everytime I Break’ en ‘No Air’ en ‘When Love Is Not Enough’ springen de vonken af, terwijl ‘Alive’ en ‘The Night Befor I Die’ wat bedachtzamer klinken. Maar daar vragen de wat meer beschouwende, persoonlijke teksten dan ook om.
Life On Standby is een mooi album van een band die het in zich heeft om echt commercieel succes te behalen. Meerdere songs op dit album hebben hitpotentie, maar dan moet de band wel uit de metalhoek worden getrokken, want helaas is metal een genre waar vaak de neus (onterecht) voor wordt opgehaald. Aan My Own Ghost de schone taak om de brug te slaan.
TDW - The Antithetic AffiliationProgrock is in Nederland een populair genre, maar wanneer je eens goed...
The Pheromones - Lost In Amsterdam Onversneden ouderwetse rock wat de klok slaat hier. Soms vuig. Soms...