2017-09-06
In 2016 heeft een groot deel van rockminnend Nederland al kennis kunnen maken met Otherkin. De band uit Dublin stond in 2016 al op Eurosonic-Noorderslag, Lowlands en London Calling. Na een paar in eigen beheer uitgebrachte tracks en een paar EP’s, komen ze nu met hun debuutalbum OK. Het album wordt uitgebracht door het label Rubyworks ook de thuishaven van andere Ierse acts als Hozier, Sinead O’Connor en Hothouse Flowers (kent iemand ze nog?). Otherkin bestaat uit frontman Luke Reilly (gitaar en zang), Conor Andrew Wynne (gitaar), David Anthony (bas) en drummer Rob Summons. De band timmert aardig aan de weg in thuisland Ierland en in Engeland. Dit leidde zelfs al tot complimenten van niemand minder dan Metallica-drummer Lars Ulrich.
De plaat luistert als een staalkaart van de gitaarmuziek van de afgelopen twee decennia: de jaren negentig van de vorige eeuw en de jaren nul van deze eeuw. De invloeden lopen uiteen van de hoekige Britpop van Blur, de arty (punk)rock van The Strokes, de garagerock ’n roll van The Hives en (one hit wonders) Jet, de onstuimige rock van Arctic Monkeys tot de stadionrock van The Stereophonics.
De uiteenlopende rockinvloeden zouden de basis kunnen vormen voor een avontuurlijke en opwindende plaat. Toch is de uitkomst dit keer minder dan je van de som der delen zou mogen verwachten. De band heeft het zeker in zich om aanstekelijke en onstuimige rockliedjes te produceren, maar toch blijft het gevoel hangen dat de band aan risicospreiding doet en een keuze zou moeten maken welke weg ze wil inslaan.
Afzonderlijk beschouwd is er niet veel mis met de songs, maar de hele plaat (twaalf songs) afluisteren is een zware bevalling. Elk nummer lijkt een iets te opzichtige poging om een zo breed mogelijk publiek te bereiken. Daardoor klinkt de band too eager to please en dit gaat deels ten koste van hun geloofwaardigheid.
Je krijgt als luisteraar (of is dat de afwijking van de recensent?) al snel het onderbuikgevoel dat Otherkin zo’n band is die elke noodgreep zal aangrijpen (ballad, tv-commercial of opvallende cover?), mocht een doorbraak naar het grote publiek te lang uitblijven.
Het ontbreekt Otherkin nog aan een eigen sound en een eigen smoel. Als de band minder met het hoofd en meer vanuit haar onderbuik zou spelen, moet er best wat moois kunnen ontstaan op een volgend album. En wie weet komt die gewenste doorbraak er dan ook nog wel een keer. Want aanstekelijke, springerige rockliedjes schrijven, kan de band echt wel.
Misschien kan Otherkin het ongelijk van de recensent aantonen bij de aankomende live shows in Rotown (Rotterdam), Vera (Groningen) of Sugar Factory (Amsterdam). En anders hebben ze altijd nog de goedkeuring van meneer Ulrich!
John Smith - Headlong John Smith , een naam waarin de meest voorkomende Engelstalige voornaam met...
Lionsoul - Welcome Storm Wat is er nog te vernieuwen binnen een volkomen uitgekauwd genre als...