Headlong opent met ‘Living In Disgrace’, dat onder leiding van een vrolijk gitaarloopje een verboden liefde bespreekt. Met zijn rauwe en warme stem doet Smith direct denken aan andere hese zangers zoals Ray Lamontagne. Ook qua muziek blijft hij dichtbij de stijl van het eerdere werk van Lamontagne: ingetogen en niet schuw om op emotionele wijze donkere thema’s te bespreken. Op nummers als het titelnummer ‘Headlong’ laat John Smith horen hoe goed hij is en hoe hard hij werkt. Zijn teksten zijn poëtisch, muzikale begeleiding net genoeg aanwezig en zijn stem krachtig. Halverwege de plaat er is een verandering in stijl te herkennen die direct de aandacht trekt. Waar op de meeste nummer de akoestische gitaar de overhand heeft en Smith op tokkelende wijze begeleid, klinkt er op ‘Possession’ een elektrische gitaar met een countrysfeer die niet zou misstaan op een plaat van John Mayer. Tijdens het daaropvolgende ‘Undone’ gaat hij weer terug naar deze akoestische gitaar en geeft hij ook deze meer ruimte. Smith is vooral bekend om zijn eigenzinnige waarin hij al tokkelend percussie vermengt. Hij inspireerde hiermee andere artiesten, waaronder Ben Howard.
Headlong is een prachtige plaat waarop de hardwerkende John Smith wederom laat horen hoe goed hij is. Hoewel zijn collega’s hem allang op waarde weten te schatten, is het wellicht tijd voor John om uit hun schaduwen te stappen.
Lea Porcelain - Hymns To The NightHet Duitse Lea Porcelain bestaat uit de indiemuzikant Markus Nikolaus, die...
Otherkin - OK In 2016 heeft een groot deel van rockminnend Nederland al kennis kunnen maken...