Low - Drum and Guns Recensie op Podiuminfo

2007-03-23 Het uit Duluth, Minnesota afkomstige trio Low maakt al sinds begin jaren ‘90 naam met zeer trage muziek die, tot groot ongenoegen van de band zelf, vaak slowcore wordt genoemd. Sinds het debuutalbum I Could Live In Hope laat de band een stijgende lijn zien in zowel kwaliteit als toegankelijkheid, met als voorlopig hoogtepunt de CD Trust uit 2002. Dit album leverde de band een contract op bij het ‘grote’ label SubPop en hierop verscheen begin 2005 The Great Destroyer. Op dit album leek Low, met wat meer up-tempo nummers en stevige gitaren, een beetje de kant van de gewone indierock op te gaan.

Drums And Guns is het tweede album voor SubPop en Low breekt hierop rigoreus met het geluid van voorganger The Great Destroyer. De stevige gitaren zijn nergens meer te bekennen en ook het tempo is weer wat naar beneden geschroefd.

Doet Low met Drums And Guns dan een stap terug in z’n ontwikkeling? Nee, ze gaan alleen de andere kant op. In plaats van het rockgeluid van de vorige plaat experimenteert de band deze keer met allerlei drumritmes. Zo wordt het nummer ‘Breaker’ ondersteund door een beetje hiphop-achtige beat, compleet met handclaps, afkomstig van een elektronische Hand Clapper waarvan een foto in het CD-boekje staat afgebeeld.

In het boekje staat ook een drumcomputer afgebeeld en deze is zeer waarschijnlijk verantwoordelijk voor de trage beat in het nummer ‘Dragonfly’ en de snelle beat in ‘Always Fade’. Ook de drumpartijen die kinken alsof Mimi Parker ze zelf heeft gespeeld zijn in veel gevallen wat spannender dan wat we van Low gewend waren. Verder mag ook bassist Zak Sally zich af en toe wat meer uitleven dan vroeger. Zo is het nummer ‘Hatchet’ opgebouwd rond een behoorlijk funky baslijn.

Naast de drumcomputer, de elektronische handclaps en de soms funky baslijnen horen we op Drums And Guns ook veel noise. Geen harde noise natuurlijk, het blijft Low, maar van die vage piep- en kraakgeluidjes. Ook is het geluid af en toe een heel gruizig, bijvoorbeeld in afsluiter ‘Violent Past’.

Al met al kun je zeggen dat Low met Drums And Guns z’n meest experimentele plaat tot nu toe heeft gemaakt. Het leuke is echter dat de band desondanks toch vooral als zichzelf klinkt en bovendien één van de leukste platen uit z’n carrière heeft afgeleverd. Nummers als ‘Breaker’, ‘Sandinista’, ‘Dust On the Window’, ‘Take Your Time’, ‘Murderer’ en ‘Violent Past’ kunnen zich met gemak meten met het beste werk van de band. Drums And Guns haalt nét niet het niveau van Trust, maar Low komt na het wat tegenvallende The Great Destroyer ijzersterk terug.

Recensent:Eric Rijlaarsdam Artiest:Low Label:Subpop