2017-08-25
Denk bij Obey The Brave qua muzikale stijl aan The Ghost Inside, waarbij er een melodische variant van hardcore/metalcore geproduceerd wordt. Het muzikale pad van beide bands heeft ook een zekere gelijkenis: de eerste plaat is bikkelhard en kent geen genade, de tweede is al een stukje melodischer en met de derde release waagt men zich aan zang. Nieuwste plaat Mad Season is die derde plaat voor Obey The Brave, en zodoende een overduidelijke omschakeling in stijl.Voornaamste reden hiervoor is de terugkeer van Canadese deathcoreformatie Despised Icon, waar Obey The Brave-frontman Alex Erian zijn brulkwaliteiten ook laat gelden. Despised Icon is een behoorlijk aantal tandjes harder qua muzikaal geweld (pig squeals, grunts, de hele rataplan), maar toen deze band het in 2010 voor gezien hield, werd Obey The Brave geboren. Het was Erian’s nieuwe uitlaatklep in heavy muziek. In 2014 kwam Despised Icon weer tot leven, wat Erian vervolgens de ruimte gaf om meer uit te proberen met zijn andere band.
De toevoeging van zang is een fris element in het geheel, wat de muziek nog meer melodie meegeeft en zelfs luchtiger en toegankelijker maakt. Ook de gitaarlijnen zijn nu een stuk kleurrijker dan voorheen. Het leent zich allemaal perfect voor een massale meezingsessie tijdens shows. Het aandeel ‘woooo-hoooo’s’ is hiermee namelijk ook verhoogd. Verwacht echter geen zang in de pure clean vocals-zin van het woord; denk meer aan rauwe Rise Against-achtige schreeuwzang. Het gaat Erian goed af, al wordt hij hierin veel ondersteund door gangvocals.
Door deze meer toegankelijk aanpak heeft het merendeel van de tracks een soortgelijke opbouw: beukende intro, brullende chorus, schreeuwzang/gangvocals refrein, repeat brullende chorus, breakdown, beukend einde met een variatie op de intro of refrein. De eerste vijf tracks hebben dit allemaal en zullen het gegarandeerd goed doen tijdens shows door dit catchy-gehalte. Zeker een track als ‘Drama’, waar de andere frontman van Despised Icon Steve Marois te horen is, galmt goed na. Met ‘Les Temps Sont Durs’ wordt er in de eigen Franse taal gebruld, en het is de hardste, maar tegelijk ook gevoelsmatig de oprechtste track. De kortste track ‘Low Key’ fungeert als een afrekening hierop, waarna ‘Feed The Fire’ de draad weer oppakt van de eerdergenoemde formule.
Meest bijzondere track is ‘RIP’, waarop een Frans/Canadese rapformatie genaamd Loud Lary Ajust van de partij is. In eerste instantie is het een ordinaire hiphoptrack, waarbij het refrein overschakelt naar een steviger stuk met een mix van Franse en Engelse zang. Niet iedereen zal er kapot van zijn, maar het geeft aan dat Obey The Brave ‘iets anders proberen’ niet met een korreltje zout neemt. Toegegeven, de eerste luistersessies van Mad Season zijn even wennen voor fans van het oudere werk. Wie zich er voor openstelt, zal inzien dat ze met deze plaat een frisse wind in hun discografie laten waaien, nog voordat er überhaupt vraag naar is. Dat vergt een bepaald type moed die alleen maar te gehoorzamen is.
Broken Hope - Mutilated And AssimilatedHet brute geluid van Broken Hope laat zich weer eens gelden. De in 1988...
The Lurking Fear - Out Of The Voiceless Grave Hoppa, hier het volgende project dat teruggrijpt op oude tijden. Ditmaal...