2017-08-24
Een band die zijn naam ontleent aan een nummer van Converge, legt de lat al meteen erg hoog voor zichzelf. Converge zit wat betreft chaotische intensiteit op een positie, waar zelfs The Dillinger Escape Plan voor op de tenen moet gaan staan om daar bij te kunnen. Kun je nagaan wat dat betekent voor een Japanse formatie genaamd Heaven In Her Arms, die ruim tien jaar bezig zijn, maar met White Halo hun eerste release hebben die wereldwijd uitgebracht wordt. Gelukkig trekt de band wel haar eigen plan wat betreft geluid, en hebben ze eigenlijk niets anders gemeen dan dat er uit de vocalen totaal niets op te maken is. Ten eerste omdat de frontman in zijn eigen Japanse moederstaaltje zijn teksten spuwt, en ten tweede omdat dit óf geschreeuwd óf gefluisterd wordt. Kortom, mocht je de Japanse taal kundig zijn, dan wordt die alsnog op de proef gesteld door het volume van de zang. Wij als Nederlanders dienen deze vocalen als een extra instrument op te vatten, want aan muzikaliteit is de mannen totaal niets af te rekenen. Velen hebben geprobeerd om er qua genre een stempel op te plakken dat varieert van progressieve hardcore tot aan post-metal / hardcore, maar zelfs ook blackmetal, shoegaze en fusion. Aan het einde van de dag komt het er op neer dat Heaven In Her Arms een een optelsom is van al deze elementen. Iets te afwisselend als blackmetal band, maar ook weer te progressief om als hardcore of metalband door het leven te gaan.
Een band die misschien nog het meeste in de buurt komt is Between The Buried And Me, of anders wel Deafhaven. Het muzikale intro ‘Ray Of Light At Dusk’ en intermezzo ‘Chain Of Fetters’ niet meegerekend telt het album vijf daadwerkelijke nummers van gemiddeld acht minuten, met een uitschieter naar elf minuten. In de basis zijn al deze tracks op dezelfde manier opgebouwd. Direct er in knallen met een deathmetal blastmode voor enkele minuten, waarbij de zanger zich een weg schreeuwt door de onnavolgbare teksten, waarna dit geweld een halt wordt toegeroepen voor een rustig en atmosferisch middenstuk. Er worden wat teksten doorheen gefluisterd, om vervolgens later de draad van het begin weer op te pakken om met een knallende climax te eindigen.
Zo is ‘Abyss Of The Moonbow’ opgebouwd, maar ook ‘Glare Of The End’, en uiteindelijk levert het beladen muziek op, die ondanks de taalbarrière vol emotie zit en dit ook overdraagt. In het boekwerk zit wel een vertaling van de tekst, maar die is enkel als rode draad te nemen om een idee te krijgen waar het allemaal over gaat. Enfin, het moge duidelijk zijn dat de muziek voorop staat bij White Halo van Heaven In Her Arms, en die zit zodanig in elkaar dat het een universele taal vormt, die iedere barrière omver dondert.
Adrenaline Mob - We The PeopleHet politieke rumoer van de laatste tijd is nu uiteraard volop terug te horen...
Suffocate for fuck sake - In My Blood Wanneer je een band begint moet je een naam bedenken, maar hoe kom je in...