2017-08-25
Voor wie het niet weten: Vallenfyre is de band van Paradise Lost-gitarist Gregor Mackintosh waar hij verantwoordelijk is voor de machtige riffs en prachtige melodielijnen. Toen in 2011 zijn vader overleed voelde hij de behoefte om wat zaken eruit te gooien die hij niet bij Paradise Lost kwijt kon. Zo nam hij bijvoorbeeld de zang voor zijn rekening (type diepe grunt die niks onder doet voor die van zijn collega Nick Holmes) en ook stilistisch week het toch wel af van zijn moederband. Weliswaar werd het doom element meegenomen, maar nieuw waren toch wel de Zweedse invloeden (Dismember, Entombed) en de crust invloeden (denk aan een Discharge).Dit resulteerde in de albums A Fragile King (2011) en Splinters (2014) en nu dus Fear Those Who Fear Him. Bijgestaan wordt hij onder andere door een andere grote naam uit het genre, Hamish Glencross (My Dying Bride) en Paradise Lost-collega Waltteri Vayrynen op drums. Wie denkt dat Mackintosh het rustiger aan op deze derde plaat komt bedrogen uit. Sterker nog; de band gaat nog harder en gruiziger te keer dan voorheen! Of, zoals Mackintosh het zelf zegt: "Most bands refine their sound over the first three albums. Becoming more technically adept and honing their craft. Vallenfyre have done almost exactly the opposite. We have devolved, made things simpel and crush most of the melody under swathes of rotting noise. We have become more savage, rawer and less compromising!"
En dat blijkt een adequate omschrijving van Mackintosh. De invloeden liggen er ditmaal verdeeld in blokjes dik bovenop en dat maakt het wel zo makkelijk. Fans van Paradise Lost zullen zeker opveren bij de drie wat langere doomtracks ('An Apathetic Grave, 'The Merciless Tide' en 'Cursed from the Womb') waarbij ook zekere oude helden als Celtic Frost en Bathory geëerd worden. Dan zijn er de korte, punky crust fragmentatiebommen zoals 'Nihilist' en 'Dead World Breathes'. Blijft over nog de woeste, groovende deathmetal nummers als 'Degeneration' en 'Amongst the Filth'. Ook niet onbelangrijk om te vermelden hierbij is de allesverzengende productie van Kurt Ballou (Converge, Black Breath) die de gitaren laat klinken als kettingzagen.
Rest mij deze recensie te besluiten met de wijze en waarachtige woorden van Mackintosh zelf: "Twelve songs. No samples. No triggers. No bullshit". Zonder meer een van de beste extreme metalalbums van 2017!
Dream Evil - Six Dream Evil , wie kent ze nog van de tijd dat The Box en MTV nog videoclips...
Adrenaline Mob - We The People Het politieke rumoer van de laatste tijd is nu uiteraard volop terug te horen...