2017-08-30
Dream Evil, wie kent ze nog van de tijd dat The Box en MTV nog videoclips uitzonden, en ‘The Book Of Heavy Metal’ geregeld voorbij kwam tijdens de metalavonden? De meest metallic metal track die ooit gemetalt heeft, mede dankzij zijn dikke groove, de krijsende vocalen, zijn lichtelijk overdreven metalliefhebbende songteksten, en de gitaarsolospierballen van niemand minder dan Gus G. Het was (en is) een donderende ballade aan metal, waar Judas Priest jaloers op mag zijn. De Zweedse powermetalformatie bestaat nog steeds en ruim dertien jaar later… doen ze eigenlijk nog steeds hetzelfde trucje. Het nieuwe album heeft echter wel ruim zeven jaar op zich laten wachten, en kent de passende titel Six. Zes, omdat dit het getal van de duivel is? Zes, omdat er misschien in Noorse mythologie zes tekenen van een naderende Apocalyps zijn, die alleen te voorkomen is met zes solide bandleden die ieder hun instrument tot in de puntjes dienen te beheersen?
Geen van allen, want de band zelf kent ook maar vijf leden. Het album heet Six, omdat het simpelweg het zesde album is. Veel moeilijker dan dat is Dream Evil nooit geweest en zal het ook nooit meer worden. Ze dienen overigens ook niet veel serieuzer genomen te worden dan dat, want wie dat doet zal ontdekken dat dit het zoveelste album is in een genre overspoeld met acts die eigenlijk allemaal hetzelfde doen. Firewind, Freedom Call, Gravedigger, Nocturnal Rites, ze maken allemaal metal die gemaakt is voor een degelijke portie headbangen, flinke dosis luchtgitaar en uit volle borst meezingen over sex, drugs, rock’n’roll, buitenaardse gevechten, motor rijden en uiiteraard de devil himself.
Echter, de vibe van het gehele album varieert van ‘zeer herkenbaar’ tot ‘zo herkenbaar, is dit gestolen?’ of veel van hetzelfde. Daar waar ‘The Book Of Heavy Metal’ er tussentijds tussen uitsprong, omdat ze anders waren in een tijd waar nu-metal heerste, gaat Dream Evil nu kopje onder met de rest. Het zijn stuk voor stuk goede muzikanten, daar ligt het niet aan. Het ligt aan de composities die, allicht met uitzondering van de grootse en diverse openingtrack, verder geen indruk achter laten en meer herinneren om oudere albums van betere acts weer eens op te zetten.
Dream Evil is met opzet een beetje cheesy, maar maakt het veel te cheesy met ‘Sin City’ als ze in het refrein ‘Sin City’ rijmen met ‘so pretty’. ‘Six Hundred and 66’ kan gewoonweg niet anders dan doen denken aan ‘Sad But True’ van Metallica, terwijl ‘Hellride’ wel heel gemakkelijk gebruikt van Ozzy’s zanglijnen uit ‘War Pigs’. ‘Creature Of The Night’ en ‘How To Start A War’ kent dan weer een guitarlead die sterk doet denken aan Avenged Sevenfold. Zoals gezegd, alles roept dat gevoel op dat het reeds een keer gedaan is en dat je hier niets bijzonders in handen hebt. Als dit je allemaal niet boeit en je gewoon een solide metalalbum zonder poespas zoekt, dan ben je bij Dream Evil met Six aan het juiste adres.
Tessa Belinfante - SurfaceVorig jaar verscheen het debuutalbum van de in Amsterdam woonachtige...
Vallenfyre - Fear Those Who Fear Him Voor wie het niet weten: Vallenfyre is de band van Paradise Lost-gitarist...