2017-08-26
Met het woordje ‘punk’ in je naam, kan het niet anders dan dat je bepaalde verwachtingen oproept. Het typeert een compleet genre, sterker nog: een complete generatie. Een punker is over het algemeen iemand die het niet eens is met de gevestigde orde, en de muziek vervolgens gebruikt om zijn ongenoegen hierover uit te spreken. Punk is een bezieling, die niet altijd met luide en snelle gitaren uitgesproken hoeft te worden. Naomi Punk heeft deze gedachtegang echter iets te letterlijk opgevat. Enerzijds doen ze niet aan Facebook of andere social media, omdat ze er gewoonweg niet in geloven. Anderzijds verzetten ze zich zelfs met de nieuwe plaat Yellow tegen de regel dat “over niet muziek niet te twisten valt, want muziek gaat over emoties, en emoties zijn altijd subjectief”. Ze hebben het namelijk voor elkaar gekregen om iedere vorm van emotie die met muziek maken gepaard gaat, volledig achterwege te laten. De een zal het gewoonweg experimenteel noemen, de ander noemt het abstracte kunst in muzikale vorm, weer een ander bestempeld het als artpunk. In essentie komt het er op neer dat het allemaal uiterst levenloos klinkt en geen enkel bandlid zin had om er daadwerkelijk iets van te maken. Nergens is een rode draad te bespeuren in de 25 tracks die zich over 74 minuten laten uitsmeren. Het is een verzameling aan intermezzo’s waar zo nu en dan per ongeluk een iets langere track tussen zit, wat als volle song door het leven zou kunnen gaan.
Voordat de eerste van deze zogenaamde songs, genaamd ‘Chapter 2’ bereikt wordt, moet men zich door het volgende heen bijten: twee introducties van bizarre zoemgeluiden, een compleet idioot en aritmisch ‘Chernobyl Carrot’, bij ‘Cookie’ komt de ongeïnteresseerde zang om de hoek kijken, dan is er nog zoiets als ‘Thru The Trees’, waarvan totaal onbekend is wat de toegevoegde waarde is. Het is een herhaald robotachtig drum-met-spacey-gitaarloopje, waarmee overigens het merendeel van het album gevuld is. Eerste volle track ‘Chapter 2’ is een volle vijf minuten staccato herhaling van het intro-loopje waar diezelfde zang wat overheen mijmert.
Over het algemeen heeft het veel weg van post-punk, waarbij het veelal herhalen van een en dezelfde riff de kern vormt van de muziek. Naomi Punk voert dit tot het uiterste door in bijvoorbeeld de tracks ‘Yellow Cone Hat’, ‘Carniceria’ en ‘Motorcade’ voor elf minuten achter elkaar dezelfde riff te recyclen, zij het in telkens kleine variaties. ‘Chains’ begint met wat lijkt op een doomy metalriff, maar het feit dat deze riff op robotachtige wijze ook meteen de rest van het nummer vormt, doet vervolgens alweer afbreuk. Er is werkelijk niets anders positief te bespeuren aan deze release dan dat Naomi Punk de naam goed gekozen heeft. Ze verzetten zich tegen de gevestigde orde van bezieling, inspiratie en passie om ook maar enigszins emotie in muziek te stoppen.
Low Roar - Once In A Long Long While Low Roar is een import-IJslander. De singer-songwriter woont in IJsland en...
Walter TV - Carpe Diem Het lot van Walter TV lijkt van meet af aan bezegeld: Een project van een...