Daarbij wordt het experiment niet geschuwd en gaan ze grensoverschrijdend te werk, waardoor verschillende stijlen zich vermengen. Onder leiding van Eblis Alvarez ontstaat zo een spannende mix, die tegelijk tropisch als psychedelisch klinkt. Zo hoor je dit keer strijkers terug in liedjes als ‘Entra El Ritmo Antillano’, met een prominente rol voor de cello. Het maakt die nummers melancholiser waardoor ze aan diepgang winnen.
Natuurlijk zit de muziek ook barstensvol swingende percussie zoals in het ritmische ‘Entra El Ritmo Antillano’ en de Colombianen vergeten uiteraard de Cumbia niet die ze hartelijk bezingen in ‘Cumbia, Eres La Cumbia’. Maar het siert de band dat ze zich niet enkel beperken tot tropische en traditionele dansbare liedjes, maar experimenteren met instrumenten, klanken en andere stijlen. Getuige nummers als ‘Háblame Amigo, Citadino’ en ’Él No Está Muerto’ gaat ze dit goed af. Ze hebben iets herkenbaars, maar klinken desondanks toch niet alledaags. Hierdoor is het misschien wel wat minder toegankelijk, maar door de plaat genoeg tijd te gunnen, ontdek je veel moois.
Voor wie open staat voor exotische invloeden is het de moeite waard om over de grenzen te blijven kijken, of eigenlijk luisteren. Een band als Meridian Brothers zou zomaar aan je voorbij kunnen gaan, maar dat zou erg zonde zijn zoals we hier kunnen horen. Zelf laten ze zich ook geen beperkingen opleggen en bewijzen dat met hun afwisselende nieuwe langspeler, waarop heel veel te ontdekken valt.
The Black Seeds - FabricNieuw Zeeland is niet gelijk het land dat je associeert met de reggae. Fat...
Artvark Saxophone Quartet - Trance Na een lange rits samenwerkingen houdt Artvark Saxophone Quartet het deze...