2017-10-03
The Cribs is het klassieke voorbeeld van een Britse succesformule: muzikale broers met een Noord-Engels accent en een Liam Gallagher-kapsel. De band bestaat uit de tweeling Gary en Ryan Jarman en hun jongere broer Ross. Tien jaar geleden brachten ze hun succesvolle album Men’s Needs, Women’s Needs, Whatever uit, met daarop de tijdloze indie anthem ‘Men’s Needs’. Van 2008 tot 2011 voegde Johnny Marr (The Smiths) zich bij de band. Naast de duidelijke invloeden van Marr zijn ook sporen van The Strokes en The Libertines te herkennen in het oeuvre van The Cribs. 24-7 Rock Star Shit is geproduceerd door Nirvana-producer Steve Albini, met wie ze in 2012 In The Belly Of The Brazen Bull maakten. Het album is in slechts vijf dagen opgenomen. Het moest een EP worden, maar met tien liedjes was er uiteindelijk genoeg materiaal voor een volledig album. De broers wilden met 24-7 Rock Star Shit een snelle en ruwe plaat maken, waarmee ze een beetje terug naar hun roots gaan. Die aanpak loont.
Als tweede nummer is ‘Year Of Hate’ meteen het stevigste nummer van het album. “It’s the year of hating everything” klinkt het, met een lichtelijk overslaande stem als die van een agressieve tiener die boos op de wereld is. Dit is echt het hardste en ruigste werk van The Cribs, een verrassende wending die het op 24-7 Rock Star Shit wel goed doet. De gitaarpartijen van ‘Dendrophobia’ klinken lichtelijk dof en ver weg, alsof je aan de bar zit en er achterin de kroeg een bandje lekker aan het raggen is.
‘In Your Palace en ‘What Have You Done For Me’ zijn net wat meer gepolijst dan de rest en doen denken aan het eerdere werk van The Cribs. Toch zijn het op deze plaat juist de nummers die verrassen, zoals ‘Year Of Hate’ en ‘Rainbow Ridge’, die echt bijblijven. ‘Dead At The Wheel’ is ademhalen. Het voelt aan als een rustig nummer van The National, met donkere synths en zware teksten. “Cause on and on it seems to go, but when it's gone it's gone / And I don't mind / If you're alive / Cause I'll be dead at the wheel learning to feel no pain.” De zielenpijn druipt ervan af en zorgt voor een welkome afwisseling op 24-7 Rock Star Shit.
Het is best een opvallende prestatie dat een Britse rockband van dit kaliber nog op het zevende album oprecht en interessant is. Het album is verre van overgeproduceerd en de fouten en kronkels zitten er nog gewoon in. Juist daarom voelt het authentiek zoals een sterk debuutalbum van een jonge belofte.
The Two Romans - Sun The Two Romans is een popfolkband rondom de Italiaanse broers Samuele en...
Maya Jane Coles - Take Flight Take Flight Is het vierde album van de Britse DJ Maya Jane Coles , die...