2008-09-22
Kitty, Daisy & Lewis komen uit zo’n dorpje zoals getekend in de strips van Lucky Luke. Zo’n dorpje dat volledig afgelegen ligt van de geciviliseerde wereld. Zo’n dorpje met een saloon, een sherrif, een gevangenis, een bank en bij binnenkomst is aangegeven hoeveel inwoners het dorpje heeft. Voor de saloon staat een drinkbak voor de paarden en binnen de saloon drinken de bandieten en de eenvoudige boeren hun drank. Op de achtergrond zingen Kitty, Daisy & Lewis hun country-liedjes. Er wordt nauwelijks op of om gekeken. De sfeer in de kroeg is boers; Er wordt veel gedronken, veel gerookt en iedereen in deze saloon weet dat er elk moment een massale vechtpartij uit gaat breken. Er wordt zelfs naar uitgekeken, het hóórt zo. Helaas, bovenstaande is niet op waarheid berust en dat is jammer. Mocht je dit titelloze debuut van het trio al kennen, het ook goed vinden en verder geen informatie over de band kennen, is het raadzaam bij deze te stoppen met lezen. Het vervolg van deze recensie zal namelijk nogal wat romantiek uit dit album zuigen. De grootste teleurstelling is hun geboorteplaats. Ze komen uit Londen! Een grote, Engelse stad! Weg fantasie. Kitty, Daisy en Lewis behoren allen tot de familie Durham en beheersen een heel arsenaal aan instrumenten. De vijftien-jarige Kitty zingt niet alleen, ze speelt ook nog drums, de harmonica, de ukelele, de banjo, de trombone en de gitaar. De achttien-jarige Lewis verzamelt oude platen, zingt, speelt gitaar, piano en drums en ook Daisy van 20 weet wel raad met diverse instrumenten. Live levert dat een heel geswitsch op dat nogal veel tijd kost, maar tijdens de nummers waan je je in de jaren ’50.
Tijd voor teleurstelling nummer twee. Het album bevat vrijwel alleen maar covers. Slechts ‘Buggin’ Blues’ is geschreven door Lewis maar is kwalitatief geen buitenbeentje en past prima op deze plaat. Maar goed, het feit dat ze uit Londen komen en het feit dat het album nogal wat covers bevat doet weinig af aan de kwaliteit. De band weet een authentieke county-sound neer te zetten. Het geluid is allesbehalve strak, de geluidsbronnen zijn niet perfect op elkaar afgesteld en op deze manier klinkt ook dit als jaren ’50. Doel bereikt, dus. Live worden Kitty, Daisy & Lewis bijgestaan door hun ouders en aan hun kledij te zien houden ze de gedachte vast dat men inderdaad uit een Lucky Luke-achtig dorpje komt uit Texas. ‘Going up the County’ (origineel: Canned Heat) is de eerste single en swingt direct de pan uit. De mondharmonica-solo is voortreffelijk. Ook favoriet is ‘Mean son of a gun’. Ook hier die mondharmonica, die stoere stem van Kitty en het hoorbare enthousiasme en de voelbare country-energie. Je zou bijna het genre willen uitkammen uit pure interesse.
Neem de achtergrond van Kitty, Daisy & Lewis voor lief. Zij kunnen er zelf ook niet zoveel aan doen. De cd is meer dan de moeite waard en zal zelfs voor de grootste country-haters een openbaring zijn. Deze cd is in mijn cd-collectie een absoluut buitenbeentje. Maar dan wel zo één die je koestert.
Orange Grove - Some Live StuffTerwijl de laatste mooie dagen van 2008 voorbij vliegen en half Nederland in...
Qrio - Papercuts Qrio spreek je uit als Curio, komt uit Den Haag en maakt up-tempo rock met...