VERSLAG: The Spades - 9/5 - The Sugar Factory

The Spades - 9/5 - The Sugar Factory

De eer aan jezelf houden is weinigen gegeven. Zeker in de muziek. Voorbeelden genoeg: The Sex Pistols die voor het poen weer bij elkaar komen en tenenkromende optredens geven, Genesis die weer bij elkaar komt voor een flinke zak geld en vlak ook de artiesten niet uit die maar door blijven gaan omdat ze niets anders kunnen, ook al is elk nieuw album nog slechter dan de vorige. Een Keith Flint zal nooit meer een normale baan als dakbedekker kunnen nemen na al zijn jaren bij The Prodigy.

Hulde dus voor een band als The Smiths, die weigeren bij elkaar te komen. Of The Spades, die na twee uitstekende rechtvoorjeraaprock-platen de stekker er uit trekken. Goede recensies altijd, maar daar krijg je geen brood op de plank mee. Voor het zover is doen ze eerst nog een afscheidstournee door Nederland. Vanavond is de Sugar Factory aan de beurt.

Het blijkt een wat matte vertoning. Dat ligt geenszins aan de band zelf, al hebben we Denvis Wankalot en zijn mannen een aantal bezettingswisselingen geleden weleens harder horen rocken. Nee, het ligt voornamelijk aan de ronduit lage opkomst (ongeveer 60 man, waaronder Shavers-zanger Johannes de Boom) en het gebrek aan publieksrespons. ‘Amsterdam, is er wat mis ofzo’? vraagt Denvis op een gegeven moment zelfs, in de hoop wat reacties uit te lokken. Dat werkt niet. Ook aankondigingen in plat Brabants sorteren geen effect. Er valt vanavond totaal niet te merken dat het hier een optreden uit de afscheidstournee betreft. Niets trouwe fans die de gelegenheid gebruiken om nog één keer helemaal los te gaan, alle klassiekers mee te blèren, en nog wat kiekjes van hun helden nemen. Dat terwijl de band, aangevuld met een saxofonist en trompettist, de ene na de andere klassetrack uit het beperkte oeuvre spelen. Daarin valt met name de leadgitarist in positieve zin op. Met zijn scheurende gitaarwerk weet hij veel ogen op zich gericht. Die gelegenheid geeft Denvis hem ook. De zanger maakt een bijna ingetogen indruk, en ook dat is in het verleden weleens anders geweest. De boksbeugel blijft deze keer in de achterzak, ook als na drie kwartier de toegift wordt ingezet en The Spades voor de laatste keer Amsterdam aandeden.

Ondanks de weinig originele ramrock van de Eindhovenaren waren The Spades een unieke band, met name dankzij hun aparte gevoel voor humor (een Spade is een scheldwoord voor neger, en die stonden pontificaal op de cover van hun debuutplaat) en hun markante frontman Denvis. Hun hoogtepunt beleefde de band op zondagochtend 11 uur op Lowlands 2003. Een optreden met gogo-danseressen, waarbij Denvis op het publiek spoog, toegeworpen blikken bier uit de lucht greep en het optreden in een vechtpartij eindigde waarbij de instrumenten door het rond vlogen. Vergeleken met het optreden van vanavond was zo’n afscheid toepasselijker geweest.