VERSLAG: Franz Ferdinand - 11/5 - Paradiso

Franz Ferdinand - 11/5 - Paradiso

Normaal gesproken zie je dit soort meisjes niet bij rockconcerten. Ze is bloedmooi, heeft een prachtig lichaam, gaat trendy gekleed en wil vooral dansen. Uiteraard maakt ze gebruik van dat prachtige lichaam en haast wulps gaat ze mee in de muziek, met gesloten ogen en met een constante glimlach op haar perfecte gezichtje. Ze staat op het balkon van Paradiso en het contrast met de zittende, statische mensen om haar heen is groot.

Het is haast cliché om het te vermelden in een Franz Ferdinand-artikel, maar de missie van de Schotten is dus wederom geslaagd. Franz Ferdinand maakt namelijk muziek om de meisjes te laten dansen, liet men ooit optekenen in een persbericht. En met het huidige oeuvre is dat geen enkel probleem. De band kan putten uit een heel arsenaal liedjes, waarbij stuk voor stuk dus gedanst kan worden. Al bij opener ‘Bite Hard’ gaat Paradiso los en dat zal zo blijven tot het einde. Het is een groot compliment voor de band dat de klassieker ‘Take Me Out’ niet eens meer het grootste feest teweegbrengt, alhoewel het publiek uiteraard eensgezind massaal springt in het grandioze middenstuk van dit nummer. Maar eigenlijk is dat bij alle songs zo. Het is razend knap dat de band de aandacht weet vast te houden en elk nummer tot een waar feest weet te bombarderen. De elektronische invloeden die ze er live in verwerken zijn ook van bijzonder veel waarde en geven het geheel een veel strakker geluid.

De band speelt weinig van You Could Have It So Much Better, het tweede album die vrij snel op het debuut volgde. ‘Outsiders’ van dit album is echter wel een absoluut hoogtepunt. Het gespeel, gepriegel en geëxperimenteer met de beat van dit nummer is een fantastisch schouwspel en als alle bandleden om drummer Paul Thomson gaan staan en met hem meedrummen, is dat nog ultiem fotomoment ook.

Een haast perfect concert wordt helaas door de band zelf nogal verstoord als men tijdens ‘Lucid Dreams’ het publiek op het podium uitnodigt. Het leidt onnodig af van de muziek en het feestje, die al tamelijk briljant was. Het publiek op het podium voelt zich de baas van Paradiso en provoceert de beveiliging op een nogal irritante wijze. Zonder gevolgen weten de bandleden in samenwerking met de beveiliging iedereen van het podium te krijgen, maar de nogal prettige electro-outro van ‘Lucid Dreams’ zal door weinigen gehoord zijn.

Het meisje op het balkon zal het een zorg zijn. Ze blijft grijnzen en dat fraaie lichaam kronkelt flexibel mee op de muziek. Even zingt ze mee en uitgerekend die woorden bewijzen dat Franz Ferdinand wederom geslaagd is in haar missie. Als een dergelijke jongedame met volle overgave verkondigt dat haar vuur niet meer te controleren is, weet je al meer dan genoeg.