VERSLAG: Soap&Skin - 3/6 - Paradiso

Soap&Skin - Paradiso

Met de grote (piano)vleugel van Soap&Skin is de deze Oostenrijkse wegens het ontbreken van een grote lift gelijk gedoemd tot het spelen in de grote zaal Paradiso. Het is prijzenswaardig dat de Paradiso het aandurft zo'n relatief onbekende artieste daar alsnog te boeken. Met haar plaat Lovetune for Vacuum heeft de alter ego van Anja Plaschg zich echter danig in de kijker gespeeld. De zitplaatsen in de grote zaal van Paradiso zijn zo goed als allemaal bezet.

Soap&Skin is een negentienjarige Oostenrijkse die opgroeide op een Oostenrijkse varkensfokkerij. Dat het daar in Oostenrijk voor haar geen vrolijke boel was, laat zich raden na de eerste klanken van haar muziek. Soap&Skin gaat namelijk zonder schroom voor de maximale dramatiek. Zware piano-melodieen en teksten met als centrale thema de dood laten weinig aan de verbeelding over.

Als een klein hoopje zwart neemt het meisje plaats achter haar vleugel. Met een schitterend piano-stuk in de vanzelfsprekende mineur opent het concert. Soap&Skin kan zich moeiteloos uiten achter haar piano. Samen met de electronica, strijkers en zware basslijnen uit haar laptop, is dit de ideale ondersteuning voor haar ijle, breekbare stem.

In een mooie spanningsboog wordt er naar een aantal schitterende climaxen toegewerkt. De ene keer zwaar aangezette strijkers op een schitterende pianomelodie, dan weer de wanhoop uitgeschreeuwd op een knetterende industrial beat. Het publiek is weerloos voor zoveel melancholie en leed. Gevoelens van medelijden met zo veel lijden en bewondering voor zoveel shoonheid komen bovendrijven. Hoogtepunt is het moment waarop Soap&Skin haar piano verlaat en in een gek dansje tussen het publiek schiet. Het 'Marche Funèbre' dat volgt gaat werkelijk door merg en been. Even snel en geruisloos als ze opkwam is ze vervolgens weer weg.

Laten we hopen dat muziek therapeutisch voor Soap&Skin werkt, want na het meemaken van haar concert zou je zou haast gaan denken dat het nooit meer met haar goedkomt. Een normale negentienjarige zou al lang onder zo veel dramatiek bezweken zijn.