VERSLAG: Morrissey - 6/6 - Watt

Morrissey - 6/6 - Watt

Een vos schijnt nooit zijn streken te verliezen. Dat gaat zondermeer op voor Morrissey, die vorige maand Abraham zag. Het is alweer drie jaar geleden dat de Britse grootheid op Nederlandse bodem te vinden was. Toen op Pinkpop en in de HMH. Ditmaal kiest Morrissey echter voor een veel kleinere zaal, namelijk de Watt in Rotterdam. Het concert is dan ook strak uitverkocht en volgepakt met fans. Voordat Mozzy begint mag Doll & The Kicks aftrappen.

Morrissey schijnt een fan te zijn van de in Brighton gevestigde band Doll & The Kicks. Hij is ooit gespot bij één van de optredens van dit kwartet. In 2007 bood Glastonbury Festival al een podium aan Doll & The Kicks en nu neemt de voormalig voorman van The Smiths ze op sleeptouw tijdens de Tour Of Refusal. Doll, de blonde zangeres, gaat gekleed in een zuurstokroze jurkje en ze heeft een grote goudkleurige strik op haar hoofd. Alsof Paris Hilton zich verkleed heeft als Minnie Mouse, minus de grote zwarte oren. Met grote poppenogen tuurt Doll de zaal in. De band werd al eerder terecht vergeleken met de Canadese new waveband Martha and The Muffins (vooral bekend van de hit ‘Echo Beach’ uit 1980), maar ook Blondie, Gwen Stefani en Robyn zijn blondines die een inspiratiebron geweest lijken te zijn voor Doll & The Kicks. Muzikaal hinkt het viertal toch vooral op dansbare postpunk, dat helaas ietwat eentonig wordt na een halfuur. Wel is er de nodige dosis potentiële hitpotentie te bespeuren.

Morrissey lijkt zich lekker in zijn vel te voelen. Of, in ieder geval, beter dan ooit tevoren. Op ‘Years Of Refusal’ horen we Morrissey in topvorm. Volgens critici kan dit album van de zanger uit Manchester zich meten met voortreffelijke voorgangers als ‘Your Arsenal’, ‘Vauxhall & I’ en het comebackalbum ‘You Are The Quarry’. Zelf noemt de Engelsman het zijn “beste werk ooit”. Het trieste aan dit nieuwe album is dat het ‘t laatste wapenfeit is van producer Jerry Finn, eerder verantwoordelijk voor albums van Green Day, The Offspring, Bad Religion, Blink 182 en Rancid. Finn overleed kort na de voltooiing van ‘Years Of Refusal’, waardoor het nu al zeker is dat Tony Visconti (producer van het vorige Morrissey-album ‘Ringleader Of The Tormentors’) de opvolger zal produceren.

Er heeft zich een transformatie voltrokken voor het publieke oog; van muurbloem met narcissen tot haast narcistische maffioso. Wie kent niet het befaamde Top Of The Pops-optreden van The Smiths, waarbij Morrissey als boekenwurm staat te zingen met een grote bos narcissen in zijn achterzak? Op recente album- en singlehoezen zien we diezelfde Morrissey onder andere afgebeeld met een machinegeweer, gekleed in een maatpak en talloze verwijzingen naar gangsterfilms. Op de hoes van ‘Years Of Refusal’ staat Mozzer met een baby op zijn arm, kettinkjes om zijn breder wordende hals en een patserig horloge om zijn linkerarm. Boksen is eveneens een terugkerend thema in de teksten en in het artwork van pacifist Morrissey. Zo ook in de backdrop van zijn Tour Of Refusal. Een man vol tegenstrijdigheden.

Het relatief intieme concert van Morrissey in Rotterdam opent sterk, met misschien wel de twee beste nummers van zijn hand; de ultieme indierocksong ‘This Charming Man’ en de briljante comebacksingle ‘Irish Blood, English Heart’. De klassieker van The Smiths, waarmee Morrissey de show start, heeft een moderne make-over gekregen. De toon is gezet. Morrissey kiest voor nummers die niet per definitie de krenten uit zijn inmiddels omvangrijke repertoire zijn, al bulkt de set van rauwe energie. “You know why I perform here and not in some brilliantly decorated theatre with seats?”, snauwt Morrissey. “Because I'm a hairy-assed rocker!” Zijn setlist onderstreept dat, terwijl de meer ingetogen en bedachtzame kant van de zanger hevig onderbelicht blijft vanavond.

Toch is er ook dramatiek zoals we dat gewend zijn van Morrissey. Tijdens het slepende outro van ‘How Soon Is Now?’ gaat Morrissey op de vloer liggen, in foetushouding. Hij blijft daar liggen totdat het nummer eindigt, om daarna gracieus zijn applaus in ontvangst te nemen. Fans van The Smiths worden tevredengesteld met ‘Ask’, ‘Girlfriend In A Coma’ en ‘Some Girls Are Bigger Than Others’. Het zijn dan wel korte liedjes, maar ze laten niemand in de zaal onbevredigd. Er passeren, behalve enkele recentere singles, daarentegen weinig ‘hits’ uit het solowerk van Mozz. Pareltjes als ‘Suedehead’, ‘Everyday Is Like Sunday’, ‘The More You Ignore Me, The Closer You Get’, ‘Let Me Kiss You’, ‘November Spawned A Monster’ en ‘Interesting Drug’ ontbreken jammerlijk aan de setlist.

Desondanks ziet het publiek een ongeëvenaarde liveshow van Morrissey. Tijdens de schamele toegift zingt Morrissey ‘I See A Star’ (Engelse versie van het Eurovisieliedje ‘Ik Zie Een Ster’) van Mouth & MacNeal, waarmee hij aangeeft zijn nederpopklassiekers te kennen. Daarna volgt de melancholieke gangsterrocksong ‘First Of The Gang To Die’. Een diepe buiging en Don Morrissey is verdwenen.