VERSLAG: The Mars Volta - 8/7 - Paradiso

The Mars Volta - 8/7 - Paradiso

Ongeveer een jaar geleden in 013 Tilburg zorgde progrockers The Mars Volta voor een test op het uithoudingsvermogen van de Nederlanders. Met een set van nog net geen drie uur met veel jams tussen de nummers door was dit iets te veel van het goede. Vandaag staat de band onder leiding van de twee Texaanse latino’s Omar Rodriguez-Lopez en Cedric Bixler-Zavala in het Amterdamse Paradiso en zijn to the point. Net zo to the point als het onlangs verschenen album van de band genaamd Octahedron; dat zich het meest toegankelijke album sinds het debuut Deloused In The Comatorium mag noemen. Zonder pardon stapt Omar om iets over half negen op zijn distortion pedaal en weg zijn ze.

Beginnend met het felle Goliath en snel daarop volgend Cotopaxi, het meest harde nummer van de nieuwe plaat, imponeert het zeskoppig gezelschap meteen. Zeskoppig, in tegenstelling tot ruim een jaar geleden toen de proggers nog met acht leden het podium deelde. Wat volgt is een nagenoeg perfect Roulette Dares (The Haunt Of) dat ongeveer tot een kwartier wordt uitgebouwd. Bixler-Zavala is vanavond goed bij stem. Dit mede dankzij een roadie die voor deze show tot persoonlijke theejongen is aangesteld en om de paar minuten verse thee inschenkt voor de zanger.

Met een batterij aan effectpedalen voor zijn voeten blijft het vooral Omar Rodriguez-Lopez die het zestal dirigeert. Op zijn teken wordt dan ook Viscera Eyes van het uit 2006 afkomstige Amputechture ingezet. En terwijl Cedric tussen zijn danspasjes nog net geen moonwalk doet, weet Thomas Pridgen wel raad met de drumvellen. Vorig jaar iets te veel aanwezig binnen de groep, nu passend ingetogen voor zijn doen. Het splinternieuwe Halo Of Nembutals wordt aardig ontvangen door het publiek, maar bij Cygnus...Vismund Cygnus gaan de handen toch een stuk harder op elkaar. Het hectisch gepriegel op de vierkante millimeter van de gitaarfrets wordt afgewisseld met lome over de top psychedelica. En terwijl er opnieuw wordt opgebouwd tot een climax, kronkelt Bixler-Zavala als een slang om zijn microfoonstandaard.

Wat volgt is de voor The Mars Volta standaard rustige rockers Desperate Graves, Ilyena en Teflon. Hier kun je zeggen dat de set wat inzakt, maar het zorgt ook even voor wat rust. Vervolgens Cedric Bixler-Zavala aan het woord die de klassieker Drunkship Of Laterns opdraagt aan alle trouwe fans. De fans die volgens Cedric respect hebben voor de verschillende richting die de band bij elk album weer neemt. Opvallend is dan wel dat Drunkship wordt omarmd met het hardste applaus van de avond. Luciforms van Octahedron verbleekt dan ook een beetje als opvolger. The Widow, afkomstig van het tweede album Frances The Mute laat zien dat de band hun hand niet omdraait voor een bijna pop-ballad.

Dan nog een keer los gaan op Wax Simularca, waarbij toetsenist Ikey Owens in al zijn enthousiasme zijn bril van zijn neus slaat. Helaas was deze Owens gedurende de set bijna niet te horen. Evenals Omar’s broertje Marcel Rodriguez-Lopez die de percussie verzorgde. Na Wax Simularca is het dan echt gedaan. De band bedankt voor het applaus evenals voor een toegift. Met bijna twee uur op de klok is dit ook genoeg. Met een coherente set die veel afwisseling tussen de albums liet horen, kan The Mars Volta trots zijn op een meer dan prima optreden.