VERSLAG: Them Crooked Vultures - 19/8 - Melkweg

Them Crooked Vultures - 19/8 - Melkweg

Tram vijf. Van Amsterdam Centraal Station naar het Leidseplein. Naar de Melkweg. Ze vallen op, de zwarte bandjes. Een man met een zonnebril, een stelletje en een loner, net zoals ik. Nu nog wel tenminste. "Leidseplein", zegt de stem van de tram. Hij zei het nog nooit zo kalm. Alsof hij het ook weet. Even kruisen onze blikken. Dan lopen we door naar de zaal.

Geen rij vandaag. Dat is wel eens anders bij uitverkochte concerten. Het is misschien ook niet helemaal uitverkocht, maar dat doet er nu niet toe. Niet voor ons, niet hier en niet nu. Zelfs voor de garderobe staat geen rij. Het lijkt wel een film of in ieder geval in scène gezet. Wat kan ons het ook schelen, snel de zaal in. Gemoedelijk, dat is het woord dat de situatie op dit moment het beste omschrijft. Geen overvolle Max vanavond. Gewoon een groep liefhebbers.

Niemand weet waar hij of zij een kaartje voor gekocht heeft. Ja, voor Dave Grohl, John Paul Jones en Josh Homme. En Alain Johannes, maar dat wisten we toen nog niet. Chickenfoot leek een supergroep. Maar die vallen in het niet bij deze jongens. Toch? We hopen het in ieder geval van harte. Een filmpje van vijftien seconden is alles wat we kennen. Vijf-tien seconden. En toch stond het merendeel uren in de rij, zich niet drukmakend om de hoge prijs die betaald moest worden.

Om negen uur is het zover. Het kwartet stapt zelfverzekerd het podium op. En dan? Vuurwerk. Wat niemand voor mogelijk hield gebeurt toch. Them Crooked Vultures maakt het waar. Niks hype. Gewoon een rockband waarvan je vanaf het eerste nummer al merkt dat ze meer kwaliteit bezitten dan de gemiddelde act in bijvoorbeeld een Ahoy. Homme zingt, Jones bast en Grohl drumt. Alsof het nooit anders was.

Als de groep na ongeveer veertig minuten spelen een nogal merkwaardig boybandnummer begint te spelen dringt het pas door. Geen camera's, geen mobiele telefoons en geen getetter. Het klopt allemaal. Dit in tegenstelling tot het nummer. Josh Homme staat met het schaamrood op zijn kaken een koket dansje te doen, terwijl hij een nummer zingt dat beter bij Jonas Brothers past.

Een leuk intermezzo is het wel. Een pauze die de groep zich kan en mag veroorloven. Uitputtende jams van soms tien dan wel vijftien minuten vuurt de band op de zaal af. Niemand kent een nummer, maar geen aanwezige die daarom maalt. Van alle bands op het podium vanavond heeft Queens of the Stone Age de grootste vinger in de pap. Met een flinke scheut blues er doorheen, waar ook Jones en dus Led Zeppelin bij komen kijken. Het past precies. Het is het soort blues waar Jack White nu zo bedreven in is. Die krabt zichzelf achter de oren. The Dead Weather een supergroep? Vanaf nu niet meer.

Een uur en twintig minuten houden Homme en companen het vol op het podium. Geen covers, alleen eigen werk. Het is genieten. Alain Johannes geniet. Hij bespeelt zijn gitaar met een ontzettende bezieling. Onderschat zijn aandeel in deze groep niet. Grohl zit achter zijn drumstel, zo blij als een kind in de snoepwinkel. Jones heeft een glimlach van oor tot oor, met zijn vertrouwde bas weer in de hand. En Homme geniet er van om als frontman op te treden. Maar vooral genieten ze samen. Niet alleen de band, maar ook het publiek.

Terug naar de realiteit. Tram vijf in omgekeerde richting. Geen zwartje bandjes deze keer. De zaal verdwijnt in zijn geheel in de anonimiteit. Al zullen ze elkaar ongetwijfeld herkennen. Ook zonder de bandjes. Dankzij bezoekers als vanavond kan een mythe zoals hij nu ontstond blijven bestaan. Hopelijk blijft hij dat ook. Maar dat valt te betwijfelen als de groep inderdaad festivalhoer in Europa gaat spelen. Weg mythe. Maar zelfs dan. Zelfs als die mythe maar één dag duurt, zelfs dan leeft hij voort. Onder vijftienhonderd mensen. Allemaal in de anonimiteit.