VERSLAG: McFly - 20/9 - 013

McFly - 20/9 - 013

Wanneer was de laatste keer dat je fans van een popgroep in de rij hebt zien liggen voor een nog niet uitverkocht concert? De meeste mensen kennen dat eigenlijk alleen maar van de televisie. Dat blijkt tijdens het festival Incubate in Tilburg, wanneer veel bezoekers gek opkijken als zij fans van de Britse band McFly in slaapzakken gehuld tegenover de 013 zien bivakkeren. “Waarom liggen jullie hier?”, is een veel gestelde vraag. De voornamelijk vrouwelijke fans komen uit alle hoeken van het land, maar ook uit België, Duitsland en zelfs uit Zweden.

Twee dagen voorafgaand aan een concert al bij het poppodium in kwestie gaan kamperen. De meningen erover zijn verdeeld, al heeft het iets aandoenlijks. Iets naïefs. Taferelen die je vroeger misschien zag bij The Rolling Stones, Bon Jovi, U2, Take That en Backstreet Boys. Niet dat er sprake is van totale gekte, want de McFly-fans zijn erg rustig. Het zijn er hooguit een stuk of twintig, maar zondagmiddag is de menigte uitgegroeid tot honderden fans. Vooral veel jonge meiden, diverse verveelde ouders en een klein percentage mannelijke fans – of vriendjes die verplicht mee moesten – kijken reikhalzend uit naar de aantrekkelijke heren van McFly. Voor menigeen hier het toppunt van wat popmuziek moet en kan zijn.

Het concept van McFly is simpel doch effectief; vier goed uitziende jongens zingen makkelijk in het gehoor liggende popliedjes, die bij de eerste beluistering al klinken alsof je ze al jaren kent. Daar zit ‘m juist de kracht van McFly. De muziek is doorspekt van clichés die al eerder zijn toegepast en invloeden van bands als The Beatles, The Beach Boys, Queen en Green Day liggen er dik bovenop. Wat dat betreft is McFly een soort hedendaagse versie van The Monkees, een samengestelde band voor een televisieserie die vier decennia geleden meeliftte op het succes van The Beatles. Critici noemden The Monkees al gauw “The Pre-Fab Four”, en dat wordt nog steeds gezien als de vader van de bedachte popgroepjes. Wat McFly met The Monkees gemeen heeft, is dat bij beide bands de leden zelf instrumenten bespelen. Monkee see, monkee do.

Terwijl de fans van McFly de 013 bezetten, maakt Destine zijn entree. Een thuisshow voor de jongens, die Tilburg als thuisbasis zien. Het was duidelijk een goede keuze om Destine als voorprogramma te boeken, want de Amerikaanse sound van de band slaat goed aan bij de meisjes in de zaal. Een groot aantal daarvan verruilt in de rust tussen beide bands zelfs de zaal voor de foyer van 013 om cd’s, T-shirts en diverse lichaamsdelen te laten signeren door Destine. Dan weet je dat het goed gaat met je bandje. Na afloop moeten de objectieve toeschouwers zelfs concluderen dat Destine een strakkere en beter uitgedachte show neerzette dan McFly. Destine reikt naar de ‘Stars’!

Dan het langverwachte concert van de McFly-boys. Oorverdovend geschreeuw bij opkomst. Teddybeertjes vliegen het podium op. Spandoeken en kartonnen borden met liefdesverklaringen gaan de lucht in. De vlaggen uit alle verschillende landen wapperen vol passie. Over de muziek is weinig aan te merken; het zit slim in elkaar, het zijn overwegend sterke liedjes, catchy, het klopt. Ook de show eromheen is tot in de puntjes uitgedacht. Toch zijn het juist de kleine slordigheidjes die het echt leuk maken. Wanneer al vroeg in de show er een technisch probleem is met een gitaar, wordt dat door de overige band opgelost middels een komisch muzikaal intermezzo over diarree. De heren komen er zelfs mee weg om en passant hun fans nog te schofferen op een typisch Britse manier. Ze nemen het allemaal niet zo serieus.

De muzikaliteit van McFly drijft wederom naar boven tijdens de akoestische set, waarbij de popdeuntjes in hun meest eenvoudige vorm worden weergegeven. Het is wel erg lieflijk en heel braaf. Deze meisjes vinden dat niet erg, want McFly blijkt sterk in kleffe liefdesliedjes. Vooral het talent van McFly als liedjesschrijvers komt hiermee naar voren, want als vocalisten zijn Tom Fletcher en Danny Jones verre van briljant. In de toegift krijgen de fans nog twee nummers voorgeschoteld, waaronder een cover van de Black Eyed Peas-hit ‘I Got A Feeling’. Al met al een vermakelijk concert voor wie van gangbare en pretentieloze popliedjes houdt. Maar of het de moeite waard was om hiervoor twee nachten in de kou op straat te liggen? Nee. Tenzij je echt een hele grote fan bent van McFly.