VERSLAG: Florence and the Machine - 8/10 - Melkweg

Florence and the Machine - 8/10 - Melkweg

De afgelopen tijd is de muziekliefhebben zo ongeveer elk kalenderjaar getrakteerd op een getalenteerde jonge vrouwelijke artiest. Binnen elk genre is er wel een pareltje te bewonderen geweest. Zo kon er genoten worden van Joss Stone, Amy Winehouse, Duffy en Gabriele Cilmi, om er maar een paar te noemen. Dit jaar was het de beurt aan acts als La Roux, Bat for Lashes en de hoofdact van vanavond, Florence and the Machine. Met niemand minder dan Blur-bassist Alex James in de rol van muzikale mentor en mede tekstdichter, is het dit jaar hard gegaan voor de slechts 22-jarige zangeres. Niet in de laatste plaats dankzij het feit dat haar nummer ‘Kiss With A Fist’ gebruikt werd in een Nike reclame. Het succes van ‘Rabbit Heart’ deed daar zeker niet voor onder, in tegendeel. Het is in die zin dan ook weinig verassend dat Florence and the Machine vanavond hun kunsten mogen vertonen in een stijf uitverkochte Melkweg.

Ondanks de snelle successen laat de muziek van Florence and the Machine zich lastig duiden. Het lijkt als het ware een dromerig, doch complex soort indie dat het vijftal plus Florence ten gehore brengt. Die sfeer is ook vertaald naar het podium, waarvan de aankleding al even dromerig is. Bloemen ontbreken nergens, kleedjes en sfeervolle tafellampen maken het plaatje helemaal af. Het geheel zou zomaar een scène uit ‘Droomvlucht’ van de Efteling geweest kunnen zijn. Even na half tien betreedt het ensemble het podium, niet veel later gevolgd door de ster in wording. Vooral de vijf bandleden hebben de lastige taak de vaak alles behalve eenvoudige arrangementen van het album Lungste vertalen naar hun live uitvoerigen. Al snel blijkt dat heren en dames muzikanten daar meer dan op toegerust zijn, en vanaf de aftrap in de vorm van ‘Bird Song’ is het indrukwekkend om te zien hoe de band bijna achteloos de verschillende nummers uit de mouw lijkt te schudden. Wat daarbij opvalt is de hoeveelheid aan percussie instrumenten. Die zijn hard nodig, bijvoorbeeld tijdens de waanzinnige uitvoering van ‘Drumming’, dat zich live tot een ongekende spanningsboog ontpopt, en toewerkt naar een ongekend hoogtepunt.

Ondanks dat de muziek van Florence and the Machine zich niet leent voor hysterische tafrelen, blijft het publiek opvallend tam. Alsof er weinig magie is tussen de artiest en de zaal. Sommige nummers lenen zich dan ook bijna beter voor de schouwburg dan voor een concertzaal. Gelukkig wordt de spreekwoordelijke afstand tussen artiest en zaal al snel kleiner en raken meer en meer mensen langzaam maar zeker betroverd door de magie van de show. Die is namelijk om de vingers bij af te likken. Met name lichteffecten zorgen voor een fraai schouwspel. De enige dissonant, voor zover daar al sprake van kan zijn, is het leidend voorwerp. Op den duur valt op dat Florence in feite weinig noten op haar zang heeft, eeder een aantal favoriete klanken die ze dan ook met grote regelmaat uitstoot als een ware brulboei. Zodra ze van dat patroon afwijkt, zingt het vrolijke bloemenkind vaak onzuiver. Op die manier is Florence meer dan eens het zand in de machine, en niet de olie. Ze lijkt ook maar twee standen te kennen, hard of onverstaanbaar. Enkel de mensen voorin de zaal zullen haar anekdotes, complimenten en dankwoorden hebben gehoord. Die tweeslachtigheid keert ook terug in het showelement. Zodra een nummer begonnen is, draagt Florence de show en maakt ze er fraai theater van. Maar zodra het nummer afgelopen is, lijkt ze aanwezig ondanks zichzelf. Alsof de show haar overkomt. Het heeft echter wel iets ontwapenends. De vreugde van het aanwezige publiek is er in ieder geval niet minder om, die laten zich Florence en haar scheepshoorn welgevallen. Desondanks wordt het pas tijdens de toegift, bestaande uit ‘You’ve Got The Love’ en het onvermijdelijke ‘Rabbit Heart’, dat overigens letterlijk een toontje lager gezongen wordt, pas echt gezellig in de Melkweg.