VERSLAG: Fleetwood Mac - 15/10 - Ahoy

Fleetwood Mac - 15/10 - Ahoy

In het draaideurmechaniek van de popmuziek zijn er veel onderdelen die bijna continu onderhoud vereisen. Creativiteit en onderlinge relaties zijn daarin de belangrijkste. Als er één band is die daar alles van af weet, is het wel Fleetwood Mac. Pieken en dalen in het privéleven van de als maar wisselende bandleden gingen onevenredig gepaard met artistieke hoogte- en dieptepunten. Het enige vaste bandlid gedurende het ruim veertigjarige bestaan van Fleetwood Mac, is naamgever Mick Fleetwood. Al is de band zo vaak uit elkaar gevallen dat je eigenlijk niet kunt spreken van veertig doorlopende jaren.

De bekendste en populairste line-up van Fleetwood Mac bevat naast drummer Fleetwood zanger/gitarist Lindsey Buckingham, zangeressen Stevie Nick en Christine McVie en bassist John McVie. Minus mevrouw McVie zijn ze vanavond allen aanwezig. Dat de sterbezetting niet geheel compleet is, is natuurlijk wel jammer. Anderzijds, Fleetwood Mac is al eens door mindere grootheden bemand, dus wat dat betreft zeker geen reden tot klagen. Gek is dan ook dat McVie, Nicks en Buckingham relatief anoniem en voor hun doen zelf uiterst bescheiden het podium opstiefelen. Enkel Fleetwood neemt het applaus met zichtbaar enthousiasme in ontvangst.

De bijna drie uur durende tour de force die dan van start gaat, kent een moeizaam begin. Het publiek lijkt te kijken naar een oldiesband die nog even wil cashen en elkaar liever de huid vol scheldt dan prachtige liedjes zingt. Vertoont de draaideur die Fleetwood Mac heet dan toch ouderdomsslijtage? Nee, alleen de mechaniek is wat roestig en heeft tijd nodig om op gang te komen. Het vertrouwen van het – overigens zeer gevarieerde – publiek wordt al vroeg in de show gewonnen met ‘Dreams’, waarop Stevie Nicks haar wonderschone vocalen aan de gespitste oren onderwerpt. Fluweelzacht, maar ongestreken. Zeker met de achtergrondzang van Sharon Celani, Jana Anderson en schoonzus Lori Nicks klinkt het prachtig.

Buckingham is eveneens in topvorm. Na een laf begin, toont hij langzaamaan steeds meer devotie door middel van zijn voortreffelijke gitaarspel. Met enkele bevlogen gitaarsolo’s kom Buckingham alsmaar meer in de stemming. Zodra die passie weer echt komt bovendrijven, klinkt dat door in de stem van de zanger. Hij laat zichzelf toe om emotionele diepgang te laten horen in zijn vocalen, net als Stevie Nicks. Een mooi moment is dan ook wanneer beide vocalisten elkaar innig omhelzen. Vanaf dat punt krijgt de show een andere wending. Dit zijn geen bejaarde muzikanten die enkel uit zijn op keiharde knaken, hier staat een groep mensen met een enorme en gecompliceerde historie, die hun liedjes vanuit diezelfde historie geschreven hebben en vanavond met het hart op de juiste plaats opvoeren.

Waar bassist McVie een beetje in de schaduw blijft van Nicks en Buckingham, accelereert Mick Fleetwood vooral in het laatste uur van het concert. Een lange drumsolo kan uiteraard niet uitblijven. Gedurende deze drie uren komen popklassiekers van de bovenste orde voorbij; ‘Rhiannon’, ‘Sara’, ‘Go Your Own Way’, ‘Gipsy’, ‘Don’t Stop’ en ‘Say You Love Me’. Daarmee focust Fleetwood Mac vooral op de hitperiode uit de jaren ’70, met de albums ‘Fleetwood Mac’, ‘Rumours’ en ‘Tusk’. Uit de vroege periode komt enkel ‘Oh Well’ voorbij en het hitalbum ‘Tango In The Night’ uit 1987 wordt haast volledig genegeerd. Dus geen ‘Everywhere’ en ‘Little Lies’, al speelt Lindsey Buckingham in zijn eentje wel een verbluffende akoestische uitvoering van ‘Big Love’ (vergelijkbaar met de versie op het live-album ‘The Dance’).

Niet dat Fleetwood Mac enkel hits speelt. Ook albumstukken van de eerder genoemde platen vinden een plek in de setlist, speciaal voor de toegewijde fan. Voor de minder toegewijde fan is het concert aan de erg lange kant en bij tijd en wijlen zelfs een tikkeltje langdradig. Met de helft van de tijd had de band per slot van rekening enkel de hits kunnen spelen. Het toont karakter om als superband een dergelijke show neer te zetten, met als valkuil dat een groot deel van het publiek zich gaat vervelen.

Mick Fleetwood neemt na afloop van het concert de tijd om het publiek toe te spreken en te bedanken. Hij is emotioneel van toon en toont dezelfde integriteit die we eerder vanavond al constateerden bij Buckingham en Nicks. Het lijkt wel alsof deze draaideur nooit kapot kan…