VERSLAG: Symphonica in Rosso Presents: Diana Ross - 16/10 - Gelredome

Symphonica in Rosso Presents: Diana Ross - 16/10 - Gelredome

Meer dan voorheen was er dit jaar aandacht voor Symphonica In Rosso. Niet zo zeer om het feit dat poplegende Diana Ross op de poster stond, maar vanwege het breed uitgelichte faillissement van organisator The Entertainment Group. Slimme mediaoptredens van medeoprichter Marco Borsato zorgden ervoor dat de zanger zelf geen gezichtsverlies leed. Borsato kreeg dan ook veel bijval van het publiek toen hij verscheen op de perstribune van het Gelredome, voor aanvang van Symphonica In Rosso.

Na de Symphonica-concerten van Borsato en Paul de Leeuw liet het zich raden dat andere populaire Nederlandse artiesten zouden deelnemen aan het groots opgezette project; Guus Meeuwis, Ilse DeLange, Anouk, Frans Bauer. Geheel tegen deze verwachtingen in werd vorig jaar echter de Motown-catalogus aangeboord, met de komst van Lionel Richie. Hetzelfde fameuze platenlabel bracht ons krap vijftig jaar geleden zangeres Diana Ross – aanvankelijk als door Barry Gordy aangestelde leadzangeres van het meidentrio The Supremes.

Verleden jaar gaf Lionel Richie invulling aan het Symphonica-concept. De creatieve invulling daarvan was magertjes. Niet alleen lenen de nummers van Richie zich niet heel erg voor een orkestrale uitvoering, ook is er te weinig aan gedaan om er meer uit te halen. Geen rigoureuze nieuwe arrangementen, want daar zitten zijn fans niet op te wachten. Gastartiesten als Trijntje Oosterhuis en Candy Dulfer moesten het opleuken. Guido’s Orchestra kreeg meer vrijheid met het repertoire van Diana Ross. Vooral de discoperiode van Ross wordt tijdens Symphonica In Rosso uitgelicht, dus beslist geen gezapige show.

Met een pianosoliste vooraf start Symphonica In Rosso vervolgens met een grootste, epische opening. Er volgt een medley met nummers van de voorgaande Symphonica-artiesten. Vooral prominent hierin is de John Ewbank-compositie ‘Rood’. Tijdens het openingsnummer verschijnt de diva waar iedereen naar uitgekeken heeft op het podium. Fantastische uitvoering van discostampers ‘I’m Coming Out’ en ‘Chain Reaction’ zetten de toon. Ross ziet eruit als een grote roze kauwgumbal. Ze is kwiek, opgewekt en vrolijk. Ze geniet hier duidelijk van.

Niet veel later volgt een medley van Supremes-nummers. Deze mierzoete girlgrouppop is al ruim veertig jaar oud en kan nog minstens net zo lang mee. Na de potpourri van ‘Where Did Our Love Go’, ‘Baby Love’ en ‘Stop! In The Name Of Love’ volgt een volledige uitvoering van ‘You Can’t Hurry Love’ en later ook nog ‘Love Child’, dat een soort salsoul-makeover krijgt. Met voornamelijk dansnummers als ‘Upside Down’, ‘Ease On Down The Road’, ‘Why Do Fools Fall In Love’ en ‘The Boss’ toont Ross zich een ware discokoningin. Het lijkt wel een Corné Klijn drive-inshow.

Het zwaartepunt bij Lionel Richie lag vorig jaar op de ballads en softe popnummers. Ross is hier uiterst spaarzaam mee. Uiteraard komt ze niet uit onder beroemde liedjes als ‘Touch Me In The Morning’, ‘I’m Still Waiting’, ‘Theme From Mahogany’ en een soloversie van ‘Endless Love’. Het publiek gaat vooral uit zijn dak bij Ross’ uitvoering van de Gloria Gaynor-hit ‘I Will Survive’ (Diana nam het pas op in 1995). Een enorme discobal glimt boven het hoofd van Ross.

Dan volgt de ‘Grande Finale’. Ross nodigt supportact Alain Clark uit om mee te zingen op ‘Reach Out And Touch (Somebody’s Hand)’. Clark pakt zijn Soundmix Show-momentje en straalt net zo hard als die discobal, enkele minuten eerder. Henny Huisman zou trots op ‘m zijn. Nog eenmaal keert de diva terug naar haar rol in van Dorothy uit ‘The Wiz’. De meezinghit uit de discomusical/blaxploitationfilm – ‘A Brand New Day’ – maakt het feest compleet.

Het Gelredome ziet een diva op leeftijd die zich nog steeds thuis voelt op het podium en warme herinneringen heeft aan het Nederlandse publiek. Ross dirigeert het orkest soms met enkele kleine aanwijzingen en is uiterst vriendelijk naar haar publiek. Guido’s Orchestra krijgt geen moment rust tijdens deze discoshow, maar blijft op stoom. Net als miss Ross zelf. Enkele kostuumwisselingen, fraaie projecties en een imposante lichtshow houden het visueel interessant. Meer nog dan Symphonica In Rosso, is dit de ultieme Diana Ross-show. Als het rijmt, is het waar.