VERSLAG: Kings Of Convenience - 10/11 - Watt

Kings Of Convenience - 10/11 - Watt

The Whitest Boy Alive of Kings of Convenience. Ik kan nooit kiezen. Beide bands komen voort uit het brein van Erlend Øye. De een is voor feesten en partijen, degene vanavond geprogrammeerd in Watt Rotterdam meer voor een intieme setting met geliefde. Een idyllisch strand of druilerige zondagmiddag in een koffietentje bijvoorbeeld, maar een kille concertzaal blijkt vanavond ook goed te werken voor het fragiele gitaargeluid van Erlend en jeugdvriend Eirik Glambek Bøe.

Fans hebben even moeten wachten op het laatste album Decleration of Dependance, vijf jaar is Øye drukker geweest met andere projecten. De plaat is goed ontvangen en sluit perfect aan bij het eerdere materiaal van de Noren. De voornaamste kritiek op het repertoire van de heren is dat het wat eenduidig is, en hierdoor naar verloop van tijd wat gezapig kan worden. De eerste helft van het optreden zou je als een bevestiging hiervan kunnen beschouwen, echter hebben Bøe en Øye een belangrijke troefkaart op zak. Namelijk een bijzonder aanstekelijke en gezonde dosis gortdroge humor. Het zorgt voor een ongedwongen sfeertje en binnen luttele minuten voelt iedereen zich op zijn gemak en is het simpelweg genieten van artiesten met een zeldzaam ongedwongen en authentiek charisma. De bandnaam kon haast niet beter gekozen zijn!

Nadat Rotterdam is opgewarmd, wordt het duo bijgestaan door de vaste bassist en violist van de band. De liedjes krijgen direct een voller geluid en diepgang die ervoor zorgen dat het optreden zijn volle 2 uur blijft boeien. Watt geniet met volle teugen en laat zich vermaken en ontroeren tegelijk. De liefde wordt ruimschoots geuit door een fanatieke menigte die de blaren op hun handen klappen en de billen uit hun broek lachen. Deze paradox vormt, samen met de steengoede songs, onder andere voor de aantrekkingskracht die uitgaat van dit gezelschap.

Het is een kunst waarin Kings Of Convenience excelleert; het spelen van intieme liedjes met zoveel nonchalance, plezier, luchtigheid en humor zonder aan dat het ergens aan kracht in boet. In tegendeel. Het is een vorm van oprecht musiceren waardoor je het gevoel krijgt bij een intiem huiskamerconcert aanwezig te zijn. Een zeldzaamheid binnen het overvolle landschap van singer-songwriters. Een les aan hen die denken dat gevoelige gitaarpop altijd serieus moet zijn. Vanavond wordt het tegendeel bewezen door de lach met de traan te vereenzelvigen. Een perfecte muzikale avond dus. Mijn keuze lijkt hiermee gemaakt, voorlopig althans. Erlend Øye heeft op 8 december een zware taak zichzelf te overtreffen.