VERSLAG: Depeche Mode - 30/11 - Ahoy

Depeche Mode - 30/11 - Ahoy

Heb je dit jaar bij nader inzien toch maar je Pinkpopkaartjes verkocht? Grote kans dat je dan speciaal voor Depeche Mode tickets hebt aangeschaft. Naast Bruce Springsteen was Depeche Mode dé headliner van 2009 – Snow Patrol werd niet door iedereen als “hoofactwaardig” afgedaan – en velen waren teleurgesteld toen de band door ziekte van zanger Dave Gahan niet kwam opdagen. Samen met bandleden Martin Gore en Andrew Fletcher staat de inmiddels weer opgeknapte vocalist in een uitverkocht Ahoy’.

Support-act is Soulsavers, dat volledig anoniem op het podium verschijnt. Eigenlijk is het een duo, bestaande uit Ian Glover en Rich Machin, maar op het podium staat er een volledige band omheen. Op de albums wordt er gewerkt met wisselende vocalisten, waaronder Richard Hawley en Mike Patton. Tijdens deze tour wordt beroepschagrijn Mark Lanegan op sleeptouw genomen als leadvocalist. Zijn diepe, donkere stem geeft een kille sfeer aan de nummers. Gedurende de eerste helft van de set overtuigen Soulsavers en Lanegan niet. Naar mate het optreden vordert, grijpen de liedjes je meer en meer aan. Het uitmuntende achtergrondkoortje voegt een prachtig devote gospelsound toe aan de donkere, deels elektronische rock. Een hele interessante combinatie.

Depeche Mode schuwt een greatest hitsshow. Populaire nummers als ‘I Feel You’, ‘Wrong’, ‘Enjoy The Silence’ en ‘Personal Jesus’ worden van stal gehaald door Gahan en consorten, waar vroege hits als ‘Master & Servant’, ‘Just Can’t Get Enough’ en ‘People Are People’ achterwege blijven. Opvallend veel mensen op de eerste paar rijen vallen stil tijdens nummers die mindere bekendheid genieten. Ingetogen fans van de band of publiek dat op de hype is afgekomen na het afgelaste optreden dat Depeche Mode op Pinkpop zou geven?

Dat het bij een concert van Depeche Mode voor een groot deel ook om het visuele aspect gaat, is voor de liefhebbers geen nieuws. De reeds eerder verschenen concertdvd’s zijn daar overtuigende documenten van. Vanaf openingsnummer ‘In Chains’ maakt het trio gretig gebruik van het enorme videoscherm. Vooraf opgenomen videofragmenten worden afgewisseld met beelden van het concert zelf, weergegeven op een flitsende, videoclipachtige manier.

Gahan is een podiumdier. Hij tolt hard rondjes op het podium en danst stijlvol met zijn microfoonstandaard. De catwalk voor het podium wordt slechts zeer spaarzaam gebruikt. Toch heeft de band het zichtbaar naar zijn zin in Rotterdam. Over en weer worden er grappen gemaakt en Gahan lacht om enkele spontane reacties uit het publiek. Tijdens de ballads blijkt liedjesschrijver Martin Gore een veel betere zanger te zijn dan Gahan. Onterecht eigenlijk dat Gore zo weinig zangpartijen voor zijn rekening neemt.

Kort samengevat zijn het vooral de spectaculaire beelden achter de band en de lichtvoetigheid van podiumpersoonlijkheid Gahan die het concert voor de volledige duur interessant houden. Wat betreft setlist zijn er weinig uitschieters en er valt niet veel meer over de muziek te zeggen dan dat Depeche Mode keurige uitvoeringen brengt van prima liedjes. Het is goed, maar nergens verbluffend; onnodig om daar woorden aan vuil te maken.