VERSLAG: Polvo - 16/12 - Tivoli

Polvo - 16/12 - Tivoli

Deze avond staat Tivoli De Helling in het teken van bands die terug zijn van weg geweest. Zowel Suimasen als Polvo hadden enkele jaren terug de gitaren en bekkens decoratief in de boom gehangen. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, het drumstel werd weer opgetuigd en de gitaarbanden weer omgehangen. Niet onverdienstelijk.

Helaas komt ondergetekende pas halverwege de set van Suimasen binnen bij De Helling. Het Eindhovense trio staat dan al volop te rocken in hun mix van de vroege Motorpsycho en Sebadoh. Sinds 2002 is weinig ingeboet op hun geluid, lang uitgebreide nummers die traag naar een climax werken. Broeiende indierock waarmee Suimasen in 2000 en 2001 hoge ogen gooide, en nu wederom een fijne show neerzet.

En dan is het wachten. Polvo is tien jaar weggeweest, maar kwam dit jaar sterk terug met In Prism. In de tussen tijd is uit het geluid wat deze vier in de jaren ’90 neerzetten tot een genre uitgegroeid waarin de band referentiepunt is. Enigszins verbazend is het dan ook dat de enige show die op deze tour de Benelux aan doet, niet uitverkocht is. Twee factoren spelen daar waarschijnlijk een grote rol in. Ten eerste is het een woensdag, iets waar de band zelf ook meerdere malen op wijst (“Thanks for coming out on a wednesday"). Ten tweede is Utrecht voor de enige show in de Benelux wellicht niet de meest centraal gelegen plek. Er vallen dan ook vrij weinig (lees: géén) Belgen in De Helling te bespeuren. Vooral erg jammer voor die Belgen, want in de toch redelijk gevulde zaal laat Polvo horen dat er geen enkele sprake is van roest ondanks tien jaar aan stilstand.

Uiteraard is er veel ruimte voor het nieuwe werk, maar wel in een goede balans met de eerdere platen. Naast mooi uitgewerkte live versies van In Prism, krijgt met name Exploded Drawing veel aandacht. Zo krijgen we een pracht versie van het al briljante ‘Fast Canoe’ te horen en wordt ‘Feather Of Forgiveness’ live op een nog hoger plan getild dan al op cd. Vooral dat oudere werk, waaronder zelfs ‘Lazy Comet’ van de tweede plaat Today’s Active Lifestyles - nog zo’n indieklassieker -, krijgt een warme ontvangst. In Prism schijnt volgens de band zelf nog niet in Europa aangekomen (wel in Sounds Tilburg en daar zelfs goed verkocht, maar goed) en daardoor zullen veel van de aanwezigen dit materiaal dus ook nog niet zo goed kennen. Dat deert echter niet, want onbekend maakt in dezen niet onbemind. Kortom; was er nog merchandise geweest na het optreden, dan was die grif over de toonbank gegaan. Helaas zitten die cd dus nog ergens op een boot tussen VS en Europa.
Polvo weet de vaart goed in de show te houden, vooral door het stemmen en omstemmen naar andere toonsoorten onderdeel te maken van de uitloop en overloop tussen nummers. Slechts enkele momenten zakt de show even in. Bijvoorbeeld wanneer de vier nog onbesloten lijken wat te gaan spelen en daardoor stil vallen. Toch schaadt dat niets aan het optreden, zelfs niet wanneer wordt ingezet en eigenlijk al meteen weer gestopt; toch niet dat wat ze wilden spelen. Het deert niet.

Na tien jaar van stilte is Polvo gewoon nog steeds in staat om een glimlach op je gezicht te toveren. Gitaarpartijen die dwars langs elkaar worden gespeeld, die eigenlijk gewoon echt niet kunnen, in toonsoorten die niet mogen, maar bij Polvo precies op zijn plek vallen. Niet in de laatste plaats dankzij de briljante ritmesectie, die de voortdurende verschuivende ritmiek strak in de hand houden. Je weet dat het aan alle kanten wringt en juist daardoor voelt het zo lekker. Dat gevoel van die reclame over dat een ene drankje, precies dat gevoel weet de band op te roepen. Nergens de sfeer van een band die denkt te gaan cashen door weer samen te gaan spelen, maar gewoon een band die er na zoveel jaar weer zin in heeft en elke toon met overgave en passie speelt.

Wel enorm storend is het licht. De dienstdoende lichttechnicus lijkt er op uit de avond te vergallen. De stroboscoop wordt te pas en te onpas (voornamelijk te onpas) ingezet en voortdurend knipperen de parren. Dit vaak nog in combinatie met een kleurenwisseling over de studiocolours, en altijd uit de maat. Het is dat Polvo zo goed staat te spelen en voor het laatste zeventien jaar terug in Utrecht waren, anders zou je de band de rug toekeren of zelfs de zaal verlaten. Toch fijn dat de ongekroonde koningen van de mathnoise/mathrock de avond zelf weten te redden. Nog fijner zou het zijn als het viertal niet weer 17 jaar gaat wachten om het kruispunt van alle spoorwegen in Nederland aan te doen, en het liefst dan ook wat zalen in het zuiden des lands.