VERSLAG: The Veils - 12/2 - Effenaar

The Veils - 12/2 - Effenaar

Op de myspace van het Londonse vijftal S.C.U.M. (Society for Cutting Up Men) klinkt de door Spacemen 3 en Joy Division be�nvloede postpunk nog best aardig. Reden om voortijdig naar De Effenaar af te reizen en te kijken wat de jonge band er live van weet te maken.

Verzuipend in een grote galmbak klinkt de band daar vooral als een slechte schoolband met een grote voorliefde van Ian Curtis. Elke nuance in de nummers verdwijnt in de echoput gecre�erd door de eigen technicus, die het gedurende de hele show niet voor elkaar krijgt om de vijf als een geheel over te brengen.

Op het podium probeert de zanger ons dan nog te boeien met allerlei grootste en theatrale gebaren, maar die komen over als plastic. Zeker ook omdat de woorden die de gebaren moeten versterken ondergaan in de galm, echo en geheel ongepaste feedback. Dit mag een treurige vertoning genoemd worden, zelfs voor mensen die niet vies zijn van een goede partij noise, lofi of zelfs nofi waren de 28 minuten die dit vijftal speelde een horror voor de oren.

Hoe anders is dat bij The Veils. Van begin tot einde is het geluid perfect geregeld. De bezwerende stem van Finn Andrews rolt vol overtuiging over de verzamelde gemeente in de rocktempel De Effenaar. Een goede mix van materiaal van de drie albums van de band komt voorbij. Daarbij komen de nieuwste nummers wel het beste uit de verf.

�The Letter�, �The House She Lived In�, �Larspur� rollen over je heen als een donderpreek van een apocalyptische doemsdag dominee. �Larspur�, al goed voor acht minuten op Sun Gangs hypnotiseert in deze live set nog eens bijna twee minuten extra door, en vormt daarmee bijna een vijfde van de offici�le set zonder toegift. Want hoe intens The Veils ook over De Effenaar heen rolt, zo snel is de band ook uitgerold.

In totaal staat de band een uur en negen minuten op het podium, met de volste overtuiging maar toch niet erg lang. Kort maar krachtig zou je kunnen zeggen. En dat krachtig is ook zeker het geval, zeker met toegift waarin onder andere 'The Tide that Left and Never Came Back' in een soloversie voorbij komt en wordt afgesloten met een ronkende versie van �Nux Vomica�. En dan stopt de band, begint het publiek te morren, er wordt op horloges gekeken, er wordt gerekend en er wordt geklaagd.

Het dikke uur dat er gespeeld wordt lag op hoog niveau, had op momenten haast de intensiteit van 16horsepower in de topdagen. Maar door de korte speelduur lijkt het vooral de onvrede die de eerste minuten na de show beheerst. Stap je echter over de tijdsonvrede heen, dan waren het zeventig mooie minuten, bij tijd en wijlen zelfs bijna hypnotiserend en altijd met de volste overtuiging.