VERSLAG: Waylon - 25/2 - Effenaar

Waylon - 25/2 - Effenaar

Je moet als zanger wel heel wat in je mars hebben, wil Motown zijn logootje op je platenhoes afdrukken. Zeker als je ook nog eens uit Nederland komt. De 29-jarige Willem Bijkerk kreeg die zeldzame eer toebedeeld met zijn debuutalbum. We kennen hem inmiddels beter onder zijn artiestennaam Waylon. In de Effenaar zet Waylon een ouderwetse soulshow neer.

Het lukt artiesten die meedoen aan televisietalentenjachten als Idols en X-Factor steeds beter om zich los te maken van het daarbij behorende predikaat. Misschien omdat het er inmiddels zoveel zijn, dat we niet meer weten welke zanger of zangeres nu aan welk programma meedeed. Of de kwaliteit van de kandidaten wordt steeds beter. Welke van de twee ook het geval is, zanger Waylon heeft moeiteloos het embleem van Holland's Got Talent van zich afgeschud en ontpopte zich tot de Nederlandse soulbelofte die Idols-winnaar Boris al jaren pretendeert te zijn.

Met een vlammende opening gaat Waylon van start in het Eindhovense poppodium. Hoewel de grote zaal niet helemaal uitverkocht is, is het toch behoorlijk druk. Het publiek bestaat voornamelijk uit jonge meiden en ouwe soulkikkers (al dan niet met echtgenote). Waylon heeft een stem van ongekende veerkracht en dynamiek. Zijn vocalen laveren tussen die van Al Green, Stevie Wonder, een jonge Rod Stewart en James Morrison; rauw en schel tijdens hoge uithalen en zacht en teder tijdens ingetogen stukken.

Dan is er nog de fantastische band die achter Waylon staat; een soulorkest waar menig zanger van het genre jaloers op zou zijn. Het voornaamste aan de backingband van Waylon is het feit dat er geen poldersound aan kleeft. Dat is iets waar veel Nederlandse producties en live-acts last van hebben. Waylon gaat voor een internationale sound - en dat lukt 'm. Enkel bij de meezingsoulmedley krijgt de show iets van een Toppers-gehalte: Marvin Gaye, Tammi Terrell, Temptations, Stevie Wonder en James Brown worden van stal gehaald onder het mom van "het feest der herkenning". Moet-ie niet doen, die Waylon. Zijn eigen repertoire is sterk en interessant genoeg. Zelfs al kan hij alle vocalen uit 'Papa Was A Rolling Stone' verbluffend goed nabootsen.

De hits 'Wicked Way' en 'Hey' blijken ongekende hoogtepunten uit het concert van Waylon. Toch schuilen er meer pareltjes tussen deze twee hits en de forse dosis soulklassiekers. Sympatieke uitvoeringen van nummers van Johnny Cash, James Brown en Otis Redding zijn allemaal leuk en aardig, maar zouden enkel als referentiekader moeten dienen. Waylon straalt juist tijdens weergaloze uitvoeringen van zijn eigen liedjes, dus het is onnodig om bijna een kwart van het optreden aan covers te besteden. Kies er één uit en klaar. Los daarvan is Waylon een fantastische zanger en performer. Deze man mag je niet missen als je van charismatische stemmen houdt of authentieke soulmuziek.