VERSLAG: Blood Red Shoes - 16/3 - Effenaar

Blood Red Shoes + Pulled Apart By Horses

Twee jaar geleden stond het Engelse duo Blood Red Shoes in de kleine zaal van de Effenaar. Dit optreden vindt een etage hoger plaats. Maar zelfs samen met de band Pulled Apart By Horses lukt het Blood Red Shoes maar amper om de grote zaal van het Eindhovense poppodium volledig te vullen op een dinsdagavond.

Het eveneens Engelse kwartet Pulled Apart By Horses mag het spits afbijten. En dat doet deze band maar al te gretig. Wanneer een van je bandleden James Brown heet, verwacht je toch iets anders dan de snoeiharde gitaarmuziek die Pulled Apart By Horses maakt. Een stevige mix van metal en punk vormen de basis van de geluidsterreur die dit viertal voortbrengt. De krijsvocalen van frontman Tom Hudson maken het geheel er niet minder subtiel op. Als voorprogramma voor Blood Red Shoes lijkt dit een vreemde keuze, al blijken diverse bezoekers vanavond speciaal voor Pulled Apart By Horses naar de Effenaar te zijn afgereisd.

Toen Blood Red Shoes twee jaar geleden met het debuutalbum 'Box Of Secrets' kwam, werd het tweetal qua succes overschaduwd door een ander hip duo: The Ting Tings. Ook een jongen met een drumstel en een charmante zangeres erbij. Waar The Tings Tings echter grossieren in catchy bubblegumpop, neigt Blood Red Shoes veel meer naar indiepop in de geest van de Pixies. Maar dan dus enkel met drums en een gitaar. Een hele opgave, maar met een sterk debuut onder de arm wist Blood Red Shoes zelfs menigeen te overtuigen op Pinkpop.

Vanaf het moment dat Steven Ansell op de drums begint te meppen, zit de stemming er goed in bij de aanwezige fans van Blood Red Shoes. Met slechts enkele snaaraanslagen weet Laura-Mary Carter een liedje te bouwen rondom het slagwerkfundament dat Ansell bouwt. Met die fundering is niks mis; die is solide en robuust. Ook de gitaarmuren staan fier overeind en de melodieën vinden onderdak in de warme stem van Carter. De performance staat eveneens als een huis, met het aanstekelijke enthousiasme van de blonde jongen en de dromerige blikken van de schuchter ogende brunette.

De architectonische schoonheid van de liedjes blijkt echter aan een bepaalde limiet gebonden. Na een half uur aan bas- en slagwerk, gaan de songs aandoen als nietszeggende rijtjeshuizen met afgebakende voortuintjes. Het begint aan te voelen als een formule en na verloop van tijd hoor je vooral het heien van Ansell op zijn toms. Een bassist of toetsenist had hier als specie kunnen dienen om de gitaarrifjes en mokerslagen als bakstenen op elkaar te laten passen. Helaas kiest Blood Red Shoes voor een sjofele aannemer in de vorm van vooraf opgenomen geluidsfragmenten.

Zolang er niks mis is met de fundering, heeft Blood Red Shoes voorlopig niks te renoveren. De afwerking van de songs mag echter nog eens aan een kritische blik onderworpen worden. In de Effenaar gaat het dak er in ieder geval af.