VERSLAG: Chris Rea - 5/3 - HMH

Chris Rea - 5/3 - HMH

Roem is vergankelijk. Er zijn er maar weinig die dat zullen bestrijden. De beste manier om in het collectieve geheugen te blijven hangen lijkt wel om een kerstplaatje te maken. Een aanzienlijk groot gedeelte van de mensheid had anno 2010 niet geweten wie Bing Crosby was, als hij niet ooit 'White Christmas' had opgenomen. Datzelfde kan gezegd worden voor Chris Rea. Ondanks een reeks hits, eind jaren '70 en medio jaren '80, kent het gros van radioluisterend Nederland hem als de zanger van 'Driving Home For Christmas'. Dat dit meer dan onterecht is, bewijst Rea nogmaals in de HMH.

Chris Rea had tot voor een paar jaar geleden niet eens een Top 40-notering voor 'Driving Home For Christmas'. Het nummer - notabene de enige nieuwe compositie op de verzamelaar 'New Light Through Old Windows' - is een eigen leven gaan leiden. Zijn echt grote hits staan qua bekendheid inmiddels in de schaduw van deze kerstklassieker. De recente dubbel-cd 'Still So Far To Go…' geeft een mooi overzicht van zijn carrière, met singles als 'Fool (If You Think It's Over)', 'On The Beach' en 'I Can Hear Your Heartbeat'.

'Josephine', één van de grootste hits van Rea, wordt al helemaal aan het begin van het concert gespeeld. Tijdens deze lome, zomerse versie is goed te horen dat de stem van Chris Rea nog zwaarder en scheller is geworden. Wetende dat Rea een kwakkelende gezondheid heeft en jaren geleden van kanker genees, maken enkele tekstregels uit 'Josephine' extra beladen: "Life without meaning, I was walking away / In the coldest of winter, night becomes day / Josephine, I'll send jou all my love".

Al even mooi is de emotionele ballade ''Til The Morning Sun Shines On My Baby And Me'. Hoewel Rea zoiets simpels bezingt als de ochtendzon die door de ruit naar binnen schijnt, laat de softrocker het klinken als een hartverscheurend liefdesepos. Het is een van de vele liedjes uit de collectie bluesalbums die Rea maakte na zijn herstel van kanker. Een behoorlijk aantal van deze bluesnummers komt voorbij; de een swingend en uitbundig, de ander log en introvert.

De bekende hits worden van opgefriste, meer bluesgerichte arrangementen voorzien. Zo kent 'Josephine' een compleet nieuw middenstuk. Zijn liedje 'Julia' krijgt een soortgelijke makeover. Chris Rea laat de twee rijpere dames toch nog aantrekkelijk klinken. Ook de 'Stainsby Girls' waar Rea over zingt krijgen een nieuwe blues aangemeten. Het achterhaalde jaren '80-synthesizerarrangement van het Dire Straits-achtige 'Let's Dance' wordt compleet achterwege gelaten gedurende de toegift. Helaas wordt ook de kenmerkende gitaarrif uit 'On The Beach' weggesaneerd.

Een opvallend frisse Chris Rea zet een mooie show neer in de HMH, die een midden houdt tussen de publieksfavorieten en Rea's eigen voorkeur: het recentere en zeker niet onaangename blueswerk. Op nummers als 'Stony Road' en 'Somewhere Between Highway 61 & 49' laat de gitarist zelfs een rauwere kant van zichzelf zien dan op het klassieke rockalbum 'The Road To Hell'. Wat jammerlijk ontbreekt aan dit anderzijds voortreffelijke optreden van Rea, zijn de hits 'Fool (If You Think It's Over)', 'I Can Heart Your Heartbeat' en - niet geheel verrassend - 'Driving Home For Christmas'.