VERSLAG: The Cranberries - 23/3 - HMH

The Cranberries - 23/3 - HMH

Je staat er niet bij stil, maar een decennium is voorbij voordat je er erg in hebt. Zo is het alweer bijna tien jaar geleden dat The Cranberries voor het laatst een studioalbum uitbracht. 'Wake Up And Smell The Coffee' bracht geen grote singlehits voort, al was 'Analyse' het laatste nummer dat nog veel airplaypunten binnenharkte. De succesperiode lag ruwweg tussen 1994 en 1999, met de onsterfelijke klassieker 'Zombie' als carrièrepiek. In HMH piekt vooral frontvrouw Dolores O'Riordan.

Met de verzamel-cd 'Stars' en het titelnummer op single als laatste wapenfeiten werd het na 2003 doodstil rondom The Cranberries. O'Riordan bracht solowerk uit en enkele andere bandleden hielden er soloprojecten op na, maar het grote publiek werd hiermee niet bereikt. Na zeven jaar staan The Cranberries dan toch weer gezamenlijk op de planken, terwijl hun oude label Island hals over kop een liveplaat op de markt brengt. De setlist in de HMH komt vooral overeen de tracklist van 'Stars'. Wie enkel die 'Best Of'-cd in huis heeft, kan bijna het hele concert moeiteloos uitzingen - letterlijk en figuurlijk.

Dolores O'Riordan is geenszins een oud besje te noemen, ook al heeft de Ierse zangeres inmiddels vier kids op deze aardkloot gezet. Haar solowerk - waar vanavond ook plek voor is - mag dan wat milder zijn dan de meest boze songs van The Cranberries, maar het publiek krijgt hier de Dolores O'Riordan te zien die het nog kent van de videoclips uit de jaren '90. Druk gebarend en wild met haar armen zwaaiend moedigt ze het soms wat tamme publiek aan. Het meezingen lijkt exclusief voor de grootste hits bestemd te zijn.

O'Riordan moet ook niet willen dat het publiek meezingt. Ze beschikt zelf over een fantastische en enorm lenige stem. Haar Ierse accent ligt er lekker dik bovenop. De show draait eigenlijk volledig op de haast iconische status van O'Riordan, terwijl gitarist Noel Hogan, bassist Mike Hogan en drummer Fergal Lawler nauwelijks indruk weten te maken. Het blijft een anoniem achtergrondbandje van een briljante zangeres. Enkel de ritmesectie grijpt even zijn momentje tijdens het slot van 'Zombie'. Op sommige momenten, zoals bij de ballades 'Linger' en 'Ode To My Family', doen de synth-strings wel wat sneu aan als je een orkestband met strijkers verwacht.

Voor een band die twee decennia geleden furore maakte met een pakkende combinatie van post-Smiths-indiepop, post-Nirvana-grunge en Alanis Morissette-achtige radiorock, kiest The Cranberries hier voor een veilige setlist. Enkele uitstapjes naar minder bekend werk worden geoorloofd, tussen dik een dozijn aan (hit)singles. Nieuw werk wordt volledig geschuwd. De vraag is voor hoe lang, want O'Riordan spreekt de hoop uit volgend jaar weer in Nederland te spelen met een nieuwe plaat onder de arm.