VERSLAG: MGMT - 28/3 - Melkweg

MGMT - 28/3 - Melkweg

Dat de show van MGMT in de oude zaal Melkweg stijf is uitverkocht, kan geen verassing zijn. De hippe New Yorkers zijn populair en met het nieuwe album Congratulations op komst is het een buitenkans deze heren in een kleine zaal als deze te mogen aanschouwen. Dat schept natuurlijk hoge verwachtingen. Verwachtingen die MGMT op de festivals in 2008 niet volledig wist waar te maken. De optreden waren rommelig en hier en daar onsamenhangend. Maar goed, nieuw album, nieuwe kansen.

Het optreden begint met de eerste single van het nieuwe album; ‘Flash Delerium’. Dit nummer maakt eigenlijk direct duidelijk dat MGMT er niet op uit is mensen tevreden te stellen met meer van hetzelfde. Het begint rustig, eindigt in een opgefokte kakofonie van geluiden en daartussen in spelen elektronica, gitaren, drumritmes en een incidentele blokfluit een vreemd spel. Het publiek wordt van het kastje naar de muur gestuurd door boegbeelden Andrew VanWyngarden en Ben Goldwasser, maar nergens raken ze de draad kwijt waardoor het uitermate boeiend blijft. Het vele nieuwe materiaal dat vanavond de revue passeert heeft een soortgelijk avontuurlijk karakter, maar laat het publiek soms toch met opgetrokken wenkbrauw achter.

De reactie vanuit het publiek is echter uitzinnig als één van de hits van debuut Oracular Spectacular voorbij komt. ‘The Youth’ is zo’n nummer met een overduidelijke MGMT stempel erop; veel keyboard, omlijst door een rustige melodielijn op gitaar en het hoge herkenbare stemgeluid van VanWyngarden. Alsof je op een strand geniet van een kampvuur met een collectie postzegels op je tong die zorgen voor een trip van hier naar de prehistorie. Afsluiter ‘Kids’ laat de zaal nog een laatste keer exploderen, waarop de bandleden op komische wijze zelf het volledige podium leeghalen. Een origineel einde voor een originele band.

Het hebben van astronomische hits als ‘Kids’, ‘Electric Feel’, ‘Time to Pretend’ is natuurlijk super, het creëert kansen en mogelijkheden, maar zorgt dus ook voor een hoog verwachtingspatroon. Die nummers zijn krakers, feestnummers, wellicht klassierkers! Dergelijke hits ontbreken simpelweg op het nieuwe album. Ok, op ‘Brian Eno’ na dan misschien. Dat nummer is zo vreemd aanstekelijk dat het lijkt geschreven als soundtrack voor een freaky Tim Burton film. Wat daarvoor in de plaats is gekomen, is een meer solide, maar rustiger bandgeluid dat je nog steeds van de kast naar de muur stuurt en wederom onmogelijk binnen een genre te plaatsen valt (je hoort psychedelica, surf, punk, you name it). Dat zorgt voor een bepaalde ongrijpbaarheid, een gevoel van spanning. Iets dat andere populaire bands uit Brooklyn als Yeasayer en Grizzly Bear gemeen hebben. Wellicht is dat de rede dat deze bands zo populair en hip zijn, ze gaan achteloos met muzikale stijlen in de weer en creëren iets nieuws dat vanzelfsprekend grenzen verlegt. En daarnaast wordt er gewoon bijzonder goed gemusiceerd, laten we dat vooral niet vergeten!