VERSLAG: Roosbeef - 10/4 - Parkstad Limburg Theater

Roosbeef

Ze was verleden jaar misschien wel één van de opvallendste verschijningen in de Nederlandse poppodia: Roos Rebergen. Een ongebruikelijke en kleurrijke singer/songwriter, wiens liedjes opvallen door helder taalgebruik, verrassende woordkeuzes en vernuftige tekstuele kwinkslagen. Met haar band Roosbeef slaagde ze er zelfs in om de goed gevulde India-tent op Lowlands te laten meezingen met enkele van haar schrijfsels. "'t Is… Mooi…" Dit voorjaar duikt Roosbeef de theaterzalen in, waaronder de intieme ING-zaal van Parkstad Limburg Theater in Heerlen.

De keuze om in het theater te gaan spelen, lag wat Roosbeef betreft natuurlijk best wel voor de hand. Immers, de vergelijking met kleinkunst lag altijd al op de loer. Bovendien maakt Roosbeef nadrukkelijk luisterliedjes, zelfs in de volledige bandbezetting. In gezetelde toestand komen de teksten simpelweg beter tot hun recht. Het publiek blijft in Heerlen dan ook ijzig stil en alle aandacht is gevestigd op de zangeres met het felrode haar. Rebergen mompelt terloops, "we zijn begonnen." Ze behoeft geen verdere introductie.

Roos is leuk. Ze oogt heel bedachtzaam, maar als ze de kans krijgt is ze pijnlijk direct. Dat werd al duidelijk op haar album 'Ze Willen Je Hond Wel Aaien Maar Niet Met Je Praten', met liedjes als 'Jongen Gaat Het Leger In' en 'Te Heet Gewassen'. Ook nieuwe liedjes als 'Niet Uitmaken' en 'Schone Schijn' vertonen diezelfde zeldzame kwaliteit. Tussen de liedjes door slaagt Rebergen er een aantal maal in om het publiek een prettig gevoel van onbehagen te bezorgen. Op andere momenten heeft ze de lachers - soms onbedoeld - op haar hand, vanwege een onbeholpen aankondiging of slechts door een waterige blik die ze de zaal inwerpt. Wanneer Rebergen met een accordeon tussen het publiek gaat staan zingen, zorgt dit eveneens voor enige hilariteit.

De meerwaarde van een theatershow boven een regulier concert van Roosbeef is nogal summier. Er hebben geen schokkende wijzigingen plaatsgevonden aan de setlist en ook het decor is - ondanks de glittergordijnen - sober aangekleed. Tevens is het toetsenbord van Roos ontdaan van de twee kleine roze hondjes, die later op de avond wel even terugkeren op de merchandisetafel. Een detail dat waarschijnlijk enkel de grote liefhebbers van Roos zal opvallen. Los van de weinige verrassingen voelt het erg natuurlijk om Roosbeef in een theaterzaal te zien.

Het nieuwe materiaal laat nog even op zich wachten, maar wanneer dit in lijn ligt met de verse liedjes die hier gespeeld worden, dan hebben de fans iets moois om naar uit te kijken. Tot die tijd is het vooral genieten van de oudere nummers. 't Is mooi.