VERSLAG: And So I Watch You From Afar - 19/4 - 013

And So I Watch You From Afar - 19/4 - 013

Bij aankomst zien we iets dat we niet elke maandag aanschouwen. Misschien was het de aswolk die Roadburners hadden vastgezet in Tilburg, maar meer waarschijnlijk was het de snel groeiende faam van And So I Watch You From Afar (ASIWYFA). Breed geroemd als een van de hoogtepunten van de afgelopen Eurosonic, onlangs nog in het geheel (Hallo, Hilversum, leest u mee: in zijn geheel!) uitgezonden bij Rockpalast, mede vanwege hun energieke show heeft de Ieren geen windeieren gelegd. Want, hoe het ook zij, er staat een rij voor de deur bij de Bat Cave.

Fantastische voor de rossige postcore-mannen van ASIWYFA, maar zeker zo fijn voor het Belgische Steak Number Eight. Deze jonge honden en winnaars van HUMO’s Rock Rally (de jongste winnaars tot op heden) mogen de avond namelijk openen voor een alreeds goed gevulde zaal. En in die goed gevulde zaal valt hun mix van sludge met postrock en postcore elementen behoorlijk goed.

Een zeer energieke set met lange donkere en vooral zware nummers die ergens te plaatsten valt tussen Envy en Pelican, maar soms ook neigt richting Bark Psychosis. Weinig valt op te merken op deze broekies in de zware metalen. De set klopt, traag en donker beginnen, zwaar en hard eindigen. De nummers kloppen, blijven van begin tot einde boeien. De passie waarmee het geheel gebracht wordt, knalt als zoete manna van het podium en besmet het publiek.

Alleen de zang, daar mag meer frustratie, meer kracht in. De momenten waar het schreeuwen krijsen wordt, heeft Steak Number Eight je te pakken. Maar bij het schreeuwen en zingen blijft de stem toch nog wat onzeker. En ook in zee van delay en hoge golven aan echo is dat hoorbaar. De inschatting is echter dat dit met de jaren wel zal verbeteren, jaren en een paar liter appelsap voor de ruigheid. Niemand dan ook die met een ontevreden gevoel gaat wachten op And So I Watch You From Afar, want met Steak Number Eight heeft Belgie naast Amen Ra er een heerlijk stukje donkere sludge/postcore bij. Een stukje dat smaakt naar meer.

Toch kunnen de heren nog niet tippen aan de hectische postrock van And So I Watch You From Afar. Openend met een geluidsmuur die de inleiding lijkt te zijn op de finale destructie van het gehoor, brandt een energie offensief los dat zelfs tot achterin de Bat Cave de broekspijpen doet klapperen. Van achteruit de zaal is van And So I watch You From Afar weinig te zien, zo af en toe wappert er een gitaar over de hoofden van het aanwezige publiek of springt het rood bekrulde hoofd van de gitarist boven de volle zaal uit.

Eigenlijk is de enige constante factor uit de verte de knikkende, schuddende bol van de bassist. Maar gezien de regelmaat waarmee de gitaar de lucht in gaat, mag worden geconcludeerd dat het een zeer bewegelijke band is. Eentje die het ook niet schuwt om het podium te verlaten. Ergens halverwege de set zien we namelijk de gitaar van een van de twee gitaristen rondzwaaien voor in het publiek.

Het geluid dat in al deze bewegelijkheid wordt gecreëerd heeft iets weg van de postrock van bands als 65DaysOfStatic, Obstacles, Reynolds, Russian Circles en het helaas ter ziele Youth Movie Soundtrack Strategies. Mathrock met een hoog chaotisch gehalte, noisie randjes en vrijwel altijd op hoge snelheid. En dat gaat er in als koek bij de zwetend volle Bat Cave. Hoofdjes knikken, een enkeling gaat zelfs helemaal los en beweegt het hele bovenlijf, na elk nummer golft er een donderende rol van gejoel en applaus over het Ierse viertal. ASIWYFA overdondert en overtuigt op een meesterlijke wijze, die alleen maar doet hopen dat dit gezelschap snel weer op een podium in de buurt staat. En dan voor een groter publiek en op een hoger podium, zo dat je ASIWYFA ook van ver achter uit de zaal kunt zien. Kleine zaal, 013, afgesproken? Ondergetekende maakt alvast een gaatje vrij in zijn agenda.