VERSLAG: Don McLean - 19/4 - Carré

Don McLean

Die verrekte aswolk. Een IJslandse vulkaan die met zijn uitstoot het complete Europese luchtruim in zijn bedwang houdt, klinkt als een verlate 1 aprilgrap. Toch bleek het bittere ernst toen overal vliegtuigen aan de grond werden gehouden. De impact is groot, ook op poppodia en festivals die geplande optredens moeten afzeggen. Amerikaanse rock- en folkzanger Don McLean ondervindt eveneens hinder van het afgesloten vliegruim en moet noodgedwongen een akoestisch solo-optreden verzorgen in Carré, Amsterdam.

De band van McLean kon Amsterdam niet bereiken. Als veteraan van de Amerikaanse popmuziek blijkt dat geen probleem voor Don McLean, die niet meer nodig heeft dan een akoestische gitaar om zijn verhaal aan de man te brengen. Om zijn relatieve tegenspoed naar zijn hand te zetten, doopt McLean deze reeks optredens om tot de “Vulcano Tour”. Na een aantal nummers zegt hij tegen het publiek dat hij zijn band misschien maar moet ontslaan. Toch zou het voor de variëteit van het concert beter zijn wanneer er een volledige band achter de man staat. Enkele nummers op banjo zijn amusant, maar volstaan niet.

Behalve zijn nummer 1-hit met het Roy Orbison-liedje ‘Crying’ en de nummers van zijn succesalbum ‘American Pie’, duikt McLean dieper zijn repertoire in met vertolkingen van composities op latere albums en zijn debuutplaat ‘Tapestry’ wordt eveneens aangehaald. McLean eert zijn held Buddy Holly niet alleen in ‘American Pie’, maar ook doormiddel van een medley te spelen van een aantal van zijn liedjes. Zijn muzikale roots worden hierin duidelijk blootgelegd en blijven gedurende het volledige concert zichtbaar. Met leuke vertellingen over zijn liedjes, het ontstaan ervan en andere dingen uit zijn leven, geeft McLean de avond een persoonlijke tint.

Wat jammer is, is dat het publiek niet volledig meegaat in de concertbeleving. Er wordt wel netjes geapplaudisseerd en op verzoek wordt er zachtjes meegezongen, maar het is allemaal erg plichtmatig. Enkel liedjes als ‘Vincent’ en ‘And I Love You So’ krijgen echt de waardering die ze verdienen. Desondanks toont Don McLean zich dankbaar tegenover zijn publiek en laat weten dat hij mogelijk op termijn terugkeert voor nog een concert.