VERSLAG: Proclaimers - 27/4 - Mezz

The Proclaimers

De eeneiige tweeling Charlie en Craig Reid heeft weliswaar in jaren geen hit meer gehad (los van hun Britse nummer 1-hit met de remake van ‘I’m Gonna Be (500 Miles)’), maar sinds 2001 is de Schotse band The Proclaimers actiever dan ooit. In 2009 verscheen het album ‘Notes & Rhymes’ en een jaar eerder gaf de band een succesvol optreden op Parkpop. Voor het eerst in hun bijna dertigjarige carrière doen de broertjes Reid de Mezz in Breda aan.

Het concert van The Proclaimers kent een tamelijk tamme start. Wanneer al vroeg in de show de doorbraakhit ‘Letter From America’ wordt gespeeld, komt het publiek los. Ook ‘Cap In Hand’, ‘Let’s Get Married’ en ‘I’m On My Way’ behoren tot de favorieten van een deel van het publiek. Toch zijn het vooral de vlotte nummers als ‘The Joyful Kilmarnock Blues’ en het relatief recente en van een Motownbeat voorziene ‘There’s A Touch’ die het goed doen vanavond.

Pas tijdens de tweede helft komt de tweeling op stoom. Charlie Reid is de voornaamste zanger van het stel. Gitarist Craig zingt vooral de tweede stem. Probeer ze maar eens uit elkaar te houden zonder dit te weten. Vocaal verschillen de broertjes toch wel wat van elkaar; de stem van Charlie is voller en meer melodisch, waar Craig heel rechttoe-rechtaan zingt. Soms op het lompe af, mede dankzij dat moeilijk te verstane Schotse accent. De samenzang van The Proclaimers is dan weer enorm aanstekelijk.

Hoogtepunt van de avond is uiteraard de hit ‘I’m Gonna Be (500 Miles)’. Het publiek heeft hier overduidelijk de hele avond naar uitgekeken en zingt vol overtuiging mee met The Proclaimers. Vanaf dat moment kunnen de gebroeders niks meer fout doen. Na afloop van het concert wordt deze hit nog tot buiten de Mezz rondgeblèrd door de fans. “Da da da da da!!!”