VERSLAG: Ultravox - 26/4 - Paradiso

Ultravox - 26/4 - Paradiso

Het moet toch een beetje pijn doen. Dat de grootste hit die je schrijft een benefietsingle is waar je geen cent aan verdient en niet eens op naam van je eigen band staat. Gelukkig heeft Midge Ure nog meer klassiekers geschreven dan enkel 'Do They Know It's Christmas?'. Met Visage scoorde hij de hit 'Fade To Grey' en begin jaren '80 was hij uiterst succesvol als zanger van Ultravox. Dik twintig jaar na dato kwam Ultravox vorig jaar weer bij elkaar in de succesformatie met Ure op zang. De reünietour brengt Ultravox onder andere naar Paradiso, Amsterdam.

Een afwezigheid van 25 jaar is een lange tijd. Zeker voor een band die in al die tijd geen hit heeft gehad. Niet dat Ultravox ophield met bestaan met het vertrek van Midge Ure. In tegendeel, de band zwoegde nog tot begin jaren '90 door, zij het met weinig succes. Ook solo kende Ure weinig grote successen. In 2005 keerde Ure weer terug in de spotlights, toen maatje Bob Geldof een vervolg organiseerde op LIve Aid. Ure ziet er inmiddels compleet anders uit dan in zijn hoogtijdagen met Ultravox; geheel haar- en snorloos. De muziek is nauwelijks veranderd, maar nog altijd opvallend eigentijds.

Als een bomvol Paradiso een kwart eeuw later nog steeds laaiend enthousiast is over je muziek, dan heb je als artiest een goede indruk achtergelaten. Getuige het feit dat er ook bezoekers rondlopen die pas na de hitsingle 'Vienna' (1981) geboren zijn, geeft blijk van hoe zeer Ultravox gewaardeerd wordt. Anno 2010 klinken de nummers van Ultravox geenszins gedateerd. Zelfs de instrumentale electronummers - overduidelijk beïnvloed door Kraftwerk - klinken nog actueel en vers. Bij vlagen klinkt Ultravox zelfs nog eigentijdser dan Editors, White Lies of Goose, terwijl de teksten grimmiger en intellectueler zijn dan die van menig emobandje.

De ster van Ultravox is nog altijd Midge Ure. Hij lijkt niet meer op de man uit de videoclips van bijna dertig jaar terug, maar hij is herkenbaar aan zijn priemende stem. 'Dancing With Tears In My Eyes' en 'Love's Great Adventure' zijn overduidelijk de favorieten van het publiek. Enkel de klassieker 'Vienna' kan op nog meer bijval rekenen. De theatrale synthpopballad wordt live vormgegeven middels een statische doch indrukwekkende performance, dat de gewichtigheid van 'Vienna' nogmaals onderstreept. Ultravox is terug: de band negeert 25 jaar popmuziek en daar is niks van te merken. Is er dan echt zo weinig veranderd of was Ultravox zo ver zijn tijd vooruit?