VERSLAG: Paul Weller - 14/5 - Melkweg

Paul Weller

In thuisland Groot-Brittannië staat hij bekend als “The Mod Father”, maar in Nederland heeft Paul Weller een aanzienlijk minder iconische status. Als leadzanger van The Jam en The Style Council verwierf de Engelse zanger ook in Nederland faam en begin jaren ’90 bereikte hij zelfs met solosingles de hitparades. De recente postpunkrevival heeft niet alleen geleid tot hernieuwde interesse in zijn werk met The Jam, maar ook in zijn jongere materiaal. Met ‘Waking Up The Nation’ leverde Weller verleden maand een puik nieuw album af, dat vergezeld wordt door een kleine tour door Nederland. De Max-zaal van de Melkweg is strak uitverkocht.

Weller kiest graag zijn eigen support-acts. Dat pakte in het verleden al heel voordelig uit voor de heren van Moke, die hun promopraatje ten tijde van het debuutalbum ‘Shoreland’ vrijwel volledig ophingen aan dit opmerkelijke feit. De eer valt ditmaal ten beurt aan Operator Six, een rockband uit Bradford, nabij de voormalige industriestad Leeds. Bij aanvang lijkt Operator Six een rammelende variant op The Jam, zij het met een lang niet zo’n indrukwekkende performance en middelmatig songmateriaal. Naar mate het optreden vordert worden de liedjes beduidend beter, met zelfs enkele zeer sterke songs als finale. In de zwakkere momenten klinkt Operator Six als Go Back To The Zoo, in de betere als Kings Of Leon. Met de hulp van Weller kan dat nog wel eens wat worden.

Paul Weller heeft zo zijn nukken, zoals bijna iedere goede en charismatische Britse frontman. Tijdens het optreden in Amsterdam is Weller goed geluimd. Hij benadert het publiek op vriendelijke en sympathieke wijze, met zichtbaar enthousiasme in zijn anderzijds stoïcijnse blik. Dat enthousiasme put hij uit het nieuwe materiaal dat hij de bezoekers vanavond voorschotelt. Wie komt voor een greatest hits-show heeft pech, want Weller besluit veel nummers van ‘Waking Up The Nation’ te spelen. Dat is zijn goed recht, want ‘Waking Up The Nation’ is een uitstekende dwarsdoorsnede van de capaciteiten van Paul Weller anno 2010.

Hij opent het eerste van de twee concerten in de Melkweg met ‘Moonshine’ en ‘Up The Dossage’; twee stevige nummers van zijn nieuwe plaat. In die trant zet Weller zijn set voort, via het aanstekelijke ‘From The Floorboards Up’ en het gruizige ‘7 & 3 Is The Strikers Name’ naar de rechttoe-rechtaan rocker ‘Come On/Let’s Go’. Het soulvolle ‘Trees’ vormt een tijdelijk rustpunt, mede als de pianoballade ‘Broken Stones’ en de hit ‘Wild Wood’. Weller koppelt zijn Walker Brothers-achtige song ‘No Tears To Cry’ aan ‘Shout To The Top’; het enige liedje van The Style Council dat op beide avonden in de Melkweg voorbij komt.

Ook met nummers van The Jam is Weller spaarzaam. Enkel ‘Strange Town’ en ‘Start!’ staan op de reguliere setlist en in de toegift komen ‘Scrape Away’ en het ijzersterke ‘Art School’ nog voorbij. Bezoekers van het tweede Weller-concert in de Melkweg zijn getuige van een live-uitvoering van ‘Pretty Green’. Ongeveer een derde van alle gespeelde nummers zijn afkomstig van ‘Waking Up The Nation’, aangevuld met voornamelijk werk uit recentere jaren. In de zeer uitgebreide toegift grijpt Weller terug naar oudere nummers als ‘The Changingman’ en ‘Out Of The Sinking’. Weller is in vorm en overrompelt zijn fans met een knetterharde rockshow. Een sterke poging om de natie wakker te schudden.