VERSLAG: CocoRosie - 17/5 - Muziekcentrum

CocoRosie

De fraaie Eindhoven Airport-zaal van Muziekcentrum Frits Philips verdient hulde vanwege diens eigentijdse en soms gedurfde programmering. Hoewel CocoRosie een niet alledaagse muziekact is, speelt de theaterzaal toch op safe met deze naam in het programmaboekje. Ter promotie van het nieuwe album ‘Grey Oceans’ is CocoRosie momenteel bezig met een tour.

Tijdens deze tour wordt CocoRosie bijgestaan door het synthpopduo Light Asylum, uit Brooklyn, New York. Toetsenist Bruno Coviello en zangeres Shannon Funchess vormen dit duo, dat kan worden gezien als een hedendaagse versie van Yazoo. De nummers van Light Asylum zijn echter lang uitgesponnen en minder toegankelijk. Bij vlagen roept het herinneringen op aan het vroege werk van bands als Depeche Mode, Soft Cell en The Human League. Met haar lage, monotone stem etaleert Funchess donkere en surreële emoties op industriële jaren ’80-klanken.

Sommige muziek heeft even de tijd nodig om te rijpen. Dat kan zonder veel discussie gezegd worden over de zogenaamde “freakfolk” die CocoRosie maakt. Het duo, bestaande uit de zussen Bianca (Coco) en Sierra (Rosie) Casady, verraste de muziekwereld in 2004 met het debuutalbum ‘La Maison De Mon Rêve’. De sterke opvolger ‘Noah’s Ark’ zorgde voor internationale waardering van de eigenzinnige muziek, al worden de laatste twee albums gezien als een herhaling van zetten.

Wie de zusjes Casady niet kent van hun liedjes, kent CocoRosie vast wel als het artyfarty duo dat zich tooit in kleurrijke kleding met geschminkte snorretjes en ondertussen indianendansjes doet. Getuige het soms olijk uitgedoste publiek vanavond, liggen de verwachtingen op visueel gebied dus hoog. Toch presenteert CocoRosie zich niet als een menselijk rariteitenkabinet, maar eerder als een stel turbohippies met veel roze en neonkleuren. Het tweetal wordt begeleid door een backingband, met daarin een toetsenist, een percussionist (van speelgoedinstrumenten) en een beatboxer.

Wat volgt is een bijna twee uur durend ritueel, samengesteld uit diepzinnige mantra’s, avant-gardistische slaapliedjes en melige noveltydeuntjes. Mede vanwege het soms kinderlijke voorkomen van de zangeressen, straalt CocoRosie een soort jeugdige onschuld uit. Dit vertaalt zich op het podium in de vorm van creativiteit, energie en onbezonnenheid. Dat CocoRosie desondanks niet totaal wars is van pretenties, blijkt als je de thema’s onder de loep neemt. De schrille zangstem van Bianca staat in sterk contrast met de zwevende operavocalen van zuslief Sierra, maar beiden geven een extra dimensie aan de muzikale artisticiteit.

Aan het slot van de toegift wordt er wild gedanst en gezongen, ook door het publiek dat inmiddels tussen de zitplaatsen en het podium in staat. Een orgastische finale van een dromerig concert. Entertainment met een kunstzinnige inslag, al kun je een kritische kanttekening plaatsen door je af te vragen hoe authentiek CocoRosie nu eigenlijk is. Want aan het eind van de rit is het vooral een trucje. Dat het erg goed uitgewerkt is plus en passant nog wat leuke liedjes oplevert, zijn dan dikke bonuspunten. Hoe lang blijft het echter nog interessant? Voor de non-fans is het hoe dan ook een lange zit. Gelukkig zijn de stoeltjes bijzonder comfortabel.