VERSLAG: Ryan Shaw - 27/5 - Effenaar

Ryan Shaw

Met zijn cover van ‘Do The 45’ (origineel van Sharpees uit 1966) kwam de Amerikaanse soulzanger Ryan Shaw onder de aandacht bij een deel van radioluisterend Nederland. Tijdens Serious Request 2009 werd zijn roem vergroot door de fijne soulstamper ‘It Gets Better’, dat zowel door de 3FM-jocks als de luisteraars van het popstation collectief werd uitgeroepen tot ‘anthem’ van het evenement. Zijn zegetocht gaat verder langs de Nederlandse poppodia en zelfs Pinkpop, al moet Shaw hard zijn best doen om niet roemloos ten onder te gaan.

Iedere soulfanaat zal in eerste instantie een warm gevoel in de onderbuik krijgen bij een voortreffelijke zanger als Ryan Shaw. Vergelijkingen met Curtis Mayfield, Otis Redding en Sly Stone gaan over en weer bij het horen van de intense en veerkrachtige stem van deze relatieve nieuwkomer. Shaw heeft misschien wel de meest authentieke soulstem van alle huidige genregenoten bij elkaar opgeteld. Daar heeft deze vrolijke Frans geen hulp van buitenaf voor nodig; hij trekt zijn schuur open en de rest gaat vanzelf. Het gebrul wordt afgewisseld met meer subtiele zang tijdens de vele slepende soul- en bluesballades die Shaw op zijn setlist heeft staan.

Toch staat Ryan Shaw vooralsnog in de schaduw van de eerder genoemde iconen, al is het alleen maar al vanwege zijn zwakke songmateriaal. Ieder zichzelf respecterende soulzanger(es) vindt het blijkbaar nodig om zijn helden te eren tijdens een liveshow. Tot zover geen bezwaar. Zeker niet als het klassiekers van Curtis Mayfield en Jimmy Cliff betreft. Maar een cover van Michael Jackson (‘Man In The Mirror’) lijkt een zwaktebod. Natuurlijk is die man een held en een inspiratie voor vele muzikanten, maar om daar een jaar na zijn dood nog over uit te wijden voelt als mosterd na de spreekwoordelijke maaltijd.

Echter, wanneer we de covers en de Serious Request-hit van Ryan Shaw wegstrepen, dan blijven er verdomd weinig degelijke nummers over. Meer dan eens verzandt Shaw in oeverloze genreclichés, onnodige publieksparticipatie en eindeloos lijkende jamnummers. Shaw mist de compacte liedjes van een Alain Clark en tegelijkertijd ook het inventieve aspect van Jamie Lidell. De show van Shaw sleept voort middels zompige bluessongs, waarin hij de vocale krachtpatser uithangt met meer toonladders dan er logischerwijs in een lettergreep passen. Ryan Shaw heeft een briljante stem, maar misbruikt deze voor lelijke opsieringen van zijn anderzijds saaie composities. Zing gewoon een liedje, man!

Zelfs als je het stichtelijke woord voorafgaand aan zijn gospelsong op de koop toeneemt, dan nog hangt er een zweem van braafheid over dit concert. En welke soulzanger draagt er nu een ruitjeshemd tijdens zijn optreden? De bassist van Shaw neemt een prominente plek in gedurende het concert, onder andere door middel van een medley bestaande uit ‘What A Wonderful World’ (Louis Armstrong) en ‘Overjoyed’ (Stevie Wonder), geheel en enkel gespeeld op basgitaar en zonder vocalen. Zijn twee hitsingles bewaart Ryan Shaw tot de toegift. Tijdens ‘Do The 45’ verveelt de bassist het publiek weer met zijn zoveelste – totaal overbodige – solo. Hoe goed Ryan Shaw dan ook moge zijn, zijn liveoptreden is een enorme afknapper.