VERSLAG: Bon Jovi - 5/6 - Strand Scheveningen

Bon Jovi

Het is een unieke gebeurtenis; een strandconcert in Scheveningen. Op andere plekken in Nederland komt het wel vaker voor, denk maar aan Oerol (Terschelling), Into The Great Wide Open (Vlieland) of Concert At Sea (Brouwersdam). Bon Jovi heeft de primeur wat Scheveningen betreft, in ieder geval qua omvang. De weergoden zijn de rockgoden gunstig gezind en gezamenlijk dompelen ze het Royal Beach Concert onder in zonnestralen en rockhits.

Organisator Bob Reiche zette groot in; het concert moest tussen de 70.000 en 100.000 bezoekers trekken. Gemeente Den Haag vond de organisatie voor een festival van die omvang op het Scheveningse strand wat summier (met het oog op veiligheid) en bracht dit aantal terug tot maximaal 50.000 potentiële bezoekers. Volgens de organisatie zijn er uiteindelijk 45.000 bezoekers op het Royal Beach Concert afgekomen. De MediaVilla is betrokken bij de promotie. Voor dit bedrijf de eerste klus wat betreft een popconcert.

Radio Veronica is als mediapartner betrokken bij het groots opgezette Royal Beach Concert. Veronica-jock Rick van Velthuysen verzorgt de muziek tussen de bands door en doet tevens de aankondigingen. De mix van jaren ’80, ’90 en ’00 gaat er goed in bij de zonminnende strandgangers. Het mulle zand tussen de tenen, een brandende zon op de met lotion ingesmeerde hoofden, bier en fris binnen handbereik en de Noordzee slechts enkele meters bij je rechterhand vandaan; het is een perfecte zomerdag. Voor fans van de vandaag optredende bands kan het alleen maar nog perfecter worden. Zo ook voor de eerste band.

Opener van het Royal Beach Concert is de vanuit Zutphen opererende pop-/rockband Fuse. Deelname aan de bandwedstrijd Royal Beach Contest in het radioprogramma van Patrick Kicken leverde Fuse dit optreden op. Zoals Van Velthuysen terecht opmerkt past Fuse goed in de programmering van deze dag, met een geluid dat leunt op rockbands als Lifehouse, The Calling, Foo Fighters, Bon Jovi en Di-Rect. Benjamin Kuijpers is een sympathieke frontman met een aardige stem. De bandnaam geeft al aan dat Fuse het niet van originaliteit moet hebben. Desondanks krijgt de pas één jaar oude band de handen van het publiek op elkaar. Alleen al op dit podium staan voelt als een overwinning; zoveel is duidelijk.

Di-Rect is de eerste van de twee Haagse acts die vanmiddag aanschuift. Vorig jaar stapte leadzanger en gitarist Tim Akkerman plots uit de band. Waar dit voor veel bands de (commerciële) doodslag betekent, zat Di-Rect niet lang bij de pakken neer en zocht middels een door BNN uitgezonden talentenjacht naar een nieuwe frontman. De excentrieke Marcel Veenendaal won deze wedstrijd en hij maakte met Di-Rect het album This Is Who We Are. De plaat laat een meer volwassen band horen. Die volwassen band zien we terug op het Royal Beach Concert, aangevuld met toetsenist Vince van Reeken en gitarist Paul Jan Bakker (ex-Kane, Seven). Di-Rect anno 2010 is een solide geheel zonder veel fratsen en verlost van de puberale rockliedjes uit de tijd dat Akkerman nog frontman was. Met Veenendaal en Van Reeken is Di-Rect een richting ingeslagen die volledig lijkt te kloppen. Een geslaagde update!

De tweede en laatste Haagse band vanmiddag is Kane. Love ‘em or hate ‘em, maar er zijn maar weinig bands in Nederland die succesvol genoeg zijn om zo’n spot en tijdslot op te vullen. Kane vervult die rol dan ook prima. De band was in 2001 al eens het voorprogramma bij Bon Jovi, toen in de Amsterdam ArenA, samen met Anastacia. Negen jaar geleden had de band nog te kampen met slecht geluid in een galmend voetbalstadion. Dat is nu wel anders. Vreemd genoeg opent Kane met zijn recente hit, ‘No Surrender’. Dat nummer wordt aan het einde van het optreden nogmaals gespeeld als toegift. Best een vreemde keuze, als je kunt kiezen uit tweeëntwintig Top 40-hits. Het grootste deel daarvan komt overigens wel voorbij tussen de twee uitvoeringen van ‘No Surrender’ door, evenals een zwak politiek praatje van Dinand Woesthoff en een sprintje van de zanger tussen het publiek en het podium.

Dan het moment waar velen op hebben gewacht; het optreden van Bon Jovi. De band uit New Jersey is al een kwart eeuw één van de meest succesvolle rockbands ter wereld en geniet sinds de release van het hitalbum ‘Slippery When Wet’ vrijwel een onafgebroken stroom aan succes. De leden van Bon Jovi zien zichzelf als een soort familie, waarbij oprichter Jon Bon Jovi aan het hoofd staat. De heren zijn door de jaren heen een soort karikaturen van zichzelf geworden, bijna cartoonesk. Zo herkennen we leadgitarist Richie Sambora aan zijn vertrouwde zwarte cowboyhoed, drummer Tico Torres aan een grote zwarte zonnebril en dito drumhandschoenen en toetsenist Dave Bryant aan zijn blonde krullen en de manier waarop hij gebogen over zijn toetsenpaneel staat. Ook Jon is uit duizenden herkenbaar; een Superman-logo getatoeëerd op zijn ene arm, een stiereschedel op de andere, een kruisje om zijn nek dat bungelt over zijn harige borstkas, een Top Gun-bril en zijn altijd grondig geföhnde rockkapsel.

Bon Jovi opent zijn concert in Scheveningen met ‘Last Man Standing’, van het album ‘Have A Nice Day’. Er volgt meer recent materiaal, vooral van de laatste twee albums, ‘Lost Highway’ en ‘The Circle’. Hoewel deze nummers naadloos tussen de oudere Bon Jovi-nummers passen, blijken ze beslist geen favorieten van het publiek. Juist de oudere hardrocknummers als ‘Bad Medicine’, ‘Born To Be My Baby’, ‘Lay Your Hands On Me’ (gezongen door Sambora) krijgen veel bijval. Ook de beide comebackperiodes (1992 en 2000) blijken veel gedenkwaardige hits te hebben voortgebracht. Van het album ‘Keep The Faith’ speelt Bon Jovi, behalve het titelnummer, de rockballad ‘In These Arms’ en een vrijelijk geïnterpreteerde uitvoering van ‘I’ll Sleep When I’m Dead’. Enkel ‘It’s My Life’ en ‘Captain Crash And The Beauty Queen From Mars’ komen voorbij van comebackalbum ‘Crush’.

Opvallend verschil met een regulier Bon Jovi-concert is dat de band vandaag geen ballads speelt. Dus geen ‘I’ll Be There For You’, geen ‘Always’, geen ‘Bed Of Roses’ en geen ‘Thank You For Loving Me’. Bovendien is ‘Rockin’ All Over The World’ één van de weinige covers die Bon Jovi speelt – in ieder geval de enige volledige. Jon geniet van het optreden. “This reminds me of New Jersey in the summertime”, verhaalt hij. “I just wanna strip down and lay down on the beach!” De zanger onthoudt zich net als Woesthoff niet van politiek commentaar. “It ain’t up to the government, but it’s up to us to make a change”, bromt hij. In de toegift keert Bon Jovi terug met ‘Only Lonely’. “Not bad for a song we haven’t played for twenty years”, geeft Jon zijn band als compliment mee. Vervolgens luidt hij ‘Wanted Dead Or Alive’ in. “We played this song EVERY night for the past twenty years!”

Als laatste nummer speelt Bon Jovi zijn bekendste hit, ‘Livin’ On A Prayer’. Jon is zichtbaar onder de indruk wanneer hij de 45.000 bezoekers het refrein a capella ziet meezingen, met de handen naar de hemel geheven. Daarmee komt tevens een einde aan twee uur lang met de handen in de lucht staan en naar het podium wijzen. Alleen al als bezoeker van een Bon Jovi-concert moet je goed fit zijn om actief mee te kunnen doen. Laat staan hoe goed de conditie van de heren zelf wel niet moet zijn. Bon Jovi kan terugkijken op sterk concert op een prachtige locatie en veel interactie met het publiek. De organiserende partijen mogen tevreden zijn, want de dag is ogenschijnlijk vlekkeloos verlopen. De vermoeide en gebruinde bezoekers keren verheugd naar huis, terwijl de zon langzaam in de zee zakt.