VERSLAG: Muse - 19/6 - Goffertpark

Muse - 19/6 - Goffertpark

Vooraf het optreden van de Britse band Muse lagen de mensen al sinds de vroege ochtend weer ouderwets in rijen. Dit laat wel zien hoe groot Muse in Nederland is. Het uitverkopen van het Goffertpark lukt ze net niet, er worden 50.000 kaarten verkocht. De band, die bekend staat om de geweldige liveshow, maakt progressieve rock of space rock en dat vaak met een achterliggende boodschap.

Na de opener Ghinzu is het tijd voor misschien wel het perfecte voorprogramma voor Muse: Editors. Niet te klein en niet te groot, een paar hits en een fijne fanbase. Met heerlijke nummers als ‘Bones’, ‘Eat Raw Meat = Blood Drool’ en natuurlijk het bekende ‘Papillion’. Het podium is zo gigantisch en groots, dat de verlegen heren van Editors een beetje onwennig kijken. Het lijkt er ook op dat sommige mensen tickets hebben gekocht alleen voor dit voor-programma. En terecht, want Editors is ook live gewoon een ontzettend goede band.

Nog voordat de eerste noot van Muse gespeeld is, komen er twee groepen mensen het podium op met protestborden, maskers en vlaggen, die een soort vlaggendans opvoeren. Dit heeft overduidelijk te maken met de sterke politieke lading die elk concert van Muse met zich mee neemt.

Zoals verwacht wordt er veel werk van de nieuwste CD The Resistance gespeeld. Eigenlijk wordt de hele CD wel gespeeld, met als hoogtepunt voor het publiek, de single ‘Uprising’. Het decor lijkt op een gebouw met een hap eruit, en de vele TV-schermen zorgen voor een prachtige registratie van het concert, afgewisseld met visuele effecten.

Een vroeg hoogtepuntje beleeft Nijmegen bij ‘New Born’, het derde nummer van de set. Bij het nummer ‘Undisclosed Desires’ wordt een deel van het podium naar het publiek toe geschoven. Op dat podium is voor drummer Dominic Howard een mini-drumstel neergezet dat met lichten reageerden op zijn slagen, wat een ontzettend mooi effect gaf.

Ook speelde gitarist en zanger Matthew Bellamy bij meerdere nummers piano. Zoals bij de indrukwekkende cover ‘Feeling Good’ (origineel van: Anthony Newley en Leslie Bricusse)
De zanger laat het publiek grotendeels aan zich voorbij gaan. Veel interactie met het publiek is er niet, en dat is jammer. Als er al wat gezegd wordt dan is het kort, en door de bassist of de drummer.

Muzikaal klopt het allemaal en, ondanks de regen die in het gezicht van Muse waait, zetten ze een ontzettend strakke show neer. Het glitterpak en de foute zonnebril van Matthew maken de show, voor 5 minuten, een klein beetje de solo-show van Matthew.

Een van de laatste nummers is ‘Plug In Baby’, met de beroemde gitaar intro. Ook dit nummer komt live ontzettend goed uit de verf. Matthew Bellamy bewijst nog maar eens een ontzettend goede gitarist te zijn, in combinatie met zijn ingebouwde touchpad.

Het laatste nummer begint met de intro van ‘Once Upon a Time in The West’, dat vervolgens moeiteloos overvloeit in het indrukwekkende eigen werk ‘Knights Of Cydonia’. Tijdens sommige solo’s kun je goed horen dat Matthew zich erg laat inspireren door Rage Against The Machine.

Muse bewijst op een regenachtige avond in Nijmegen, dat ze een van de beste livebands van het moment is. Een show die niet alleen muzikaal klopt, maar ook met special effects en bijzondere show-elementen een hoop toevoegt. Samen met Editors en Ghinzu een ontzettend fijne avond!